از روز جهانی جوانان تا ناامیدی آنان از کار و تحصیل در افغانستان

مجمع عمومی سازمان ملل متحد، در ۱۷ دسمبر ۱۹۹۹، دوازدهم اگست را به‌عنوان روز جهانی جوانان با اندیشه‌ی “ساختن یک دنیای به‌تر؛ به هم‌راه جوانان” ایجاد کرده است.

به‌گزارش خبرگزای سریع؛ روز(دوشنبه، 22 اسد) برابر بود با ۱۲ اگست، روز جهانی جوانان، این روز در حالی در افغانستان فرا رسید که تعداد زیادی از جوانان با بی‌کاری دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند و شماری دیگر هم کشور را به قصد مهاجرت ترک کرده‌اند، نبود زمینه‌ی کار برای قشر جوان سبب بحران مهاجرت در کشور شده است.

تعدادی از جوانان تحصیل‌‌کرده کشور را به قصد مهاجرت ترک کرده‌اند، این جوانان می‌گویند که با وجود تلاش‌های زیاد نتوانسته‌اند کاری برای خود شان پیدا کنند.

حشمت‌الله نیک‌زاد، با آن که مدرک تحصیلی لیسانس دارد؛ اما به‌خاطر خانواده‌اش راه مهاجرت را انتخاب کرده است. او می گوید با آن‌که بارها به‌خاطر پیدا‌کردن کار به جاهای مختلف رفته؛ اما با نبود کار روبه‌رو شده است.

او افزوده که به‌هدف یافتن کار حتا به فروش‌گاه‌ها رفته؛ اما نتوانسته کاری برای خودش پیدا کند.

نیک‌زاد در این مورد می‌گوید: ” هیچ گاهی فکر نکرده بودم که به کشور دیگر مثل ایران که ما افغان‌ها هزارها بار، با طعنه‌ها و حرف‌های زشت شان مواجه استیم به‌خاطر کار بروم”.

او از حکومت سرپرست می‌خواهد که با مساعدکردن زمینه‌ی کاری برای جوانان، زمینه‌ی ساختن کشور و برگشت جوانان مهاجر به کشور را مساعد کند.

نبود زمینه‌ی کار سبب شده تا جوانان کشور ترک تحصیل کرده و به کشورهای همسایه مهاجرت کنند.

احمد طارق که به دلیل نبود امکانات اقتصادی ترک تحصیل کرده و راه مهاجرت را به پیش گرفته بود می‌گوید: “به‌خاطر نبود امکانات و اقتصاد نتوانستم دانش‌گاه را پیش ببرم”.

او که این مهاجرت را به گونه‌ی غیر قانونی با انتخاب مسیر پر از خطر به پیش گرفته بود پس از مدت‌زمان کوتاهی بازداشت و رد‌مرز شد و دوباره به کشور فرستاده شد.

طارق می‌گوید: ” می‌خواهم دوباره خارج از کشور بروم؛ چون مشکلات زندگی بسیار زیاد است و می‌خواهم از طریق رفتن اقتصاد خود را جور کنم چهار روپیه‌ به‌خاطر معیشت زندگی خود جور کنیم و بتوانیم زندگی کنیم”.

او از حکومت سرپرست ‌می‌خواهد: “زمینه‌ی کار را فراهم کنند تا جوانان بتوانند درس بخوانند و تحصیل شان را پیش ببرند تا آینده‌ی درخشان داشته باشند”.

در همین حال سنبل کوهستانی یک جوان دیگر می‌گوید که در اکنون محدودیت‌ها‌ی موجود در کشور سبب شده تا تعداد زیادی از دختران از درس و تحصیل محروم شوند که خود ضربه‌ی بزرگی به نیروی کاری و پایین‌آمدن سطح سواد در کشور است.

او می گوید که از حکومت سرپرست خواهان این است: “دروازه‌های مکاتب و دانش‌گاه‌ها را باز کند تا دختران هم بتوانند درس بخوانند و در آباد‌ساختن کشور سهیم باشند”.

جوانان بخشی از سرمایه‌ی مهم یک کشور به شمار می‌رود که می‌توانند در ساخت اقتصاد کشور نقش‌های مهمی را ایفا کند.

شایان ذکر است که جوانان در افغانستان از سال‌های زیادی بدین‌سو با چالش اشتغال‌زایی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند و شماری از آنان خواهان توجه‌ی دولت و سرمایه‌داران در فراهم‌کردن زمینه‌های کاری برای جوانان‌اند.