دختران قالین باف با رویای تحصیل در بزرگترین دانشگاه‌های جهان
پس از مسدود کردن دروازه نهادهای تعلیمی و تحصیلی به‌روی دختران در افغانستان، پای اکثر دخترانِ افغان که رویای رفتن به دانشگاه‌های جهان را در سر دارند به کارمزدی به خصوص قالین‌بافی کشانده است تا با سن های کم شان صبح تا شب روی تخته‌های چوبی نشسته، شانه بزنند و قالین بافی کنند، دخترانی که با امید های بسیار بلند ۱۲ ساعت تار می‌بافند و برای خانه‌های پر جمیعت شان از این طریق تامین معیشت می‌کنند و در کنار آن برای آینده‌ی تحصیلی شان نیز تلاش می‌کنند.
صنعت قالین‌بافی در افغانستان که اکثر بافندگان آن زنان و دختران هستند در فرهنگ کشور ما یکی از صنایع دستی بسیار دیرینه و‌مهم به حساب می‌آید که بسیاری از مردم در مرکز و ولایات به این کار مشغول اند، زنان و دختران با اندک امکانات؛ قالین‌هایی با نقش‌های رنگارنگ تهیه می‌کنند و آن را در بازارهای جهان به فروش می‌رسانند؛ اما یکی از علت های قالین بافی در افغانستان موجودیت فقر، تنگ‌دستی در خانواده‌ها و نبود کار در بین زنان و دختران است که آنها برای امرار معاش به این کار رو آورده و قالین بافی می‌کنند، تعدادی از زنان و دختران در گوشه‌ی از کابل با شمولیت در کارگاه‌های قالین بافی هر روز گرد‌هم آمده و قالین می‌بافند و نیازهای خود و خانواده‌ی شأن را با امرار معاش از این طریق تامین می‌کنند.
عاطفه رضایی یکی از دخترانی که در کارگاه قالین بافی کار می‌کند با جسم خسته و چشم گریان در مصاحبه با خبرنگار خبرگزاری سریع می‌گوید که قبل از این مصروف درس‌هایش بود تا با تلاش‌های مستمر در امتحان کانکور به رشته کامپیوتر ساینس راه پیدا کند، اما موفق به آغاز آن نشده است و بعد از بسته شدن دروازه های مکتب‌ها و دانشگاهها به مدرسه‌ی دینی روی آورده اما این‌بار به‌دلیل اقتصاد ضعیف خانواده، مجبور شده است تا به کارگاه قالین بافی بیاید و صبح تا شب قالین بافی کرده و مخارج خانواده را ازاین طریق پیدا کند. عاطفه می‌گوید یکی از بزرگترین آرزوهایش تحصیل در رشته‌ی کمپیوتر ساینس در یکی از بهترین دانشگاهها است.
وی می‌افزاید که غم نداشتن پول دردناک است؛ اما در این سه سال غم بازماندن از درس نیز سرش اضافه شده و تحمل آن بسیار برایش سخت تمام می‌شود.
سکینه رضایی قالین‌باف دیگری می‌گوید:«قالین بافی را از کودکی یاد دارم، سال‌هاست با این کار آشنایی دارم و به مدت یک سال هست که در این کارخانه آمده و کار می‌کنم و‌تنها دلیلی که قالین بافی می‌کنم اقتصاد ضعیف خانواده است که نمی‌تواند مصارف تحصیل ام را برآورده کند، مجبور هستم قالین بافی کرده و مصرف کورس انگلسی‌ام را تامین کنم؛ می‌خواهم تافل امتحان بدهم چون در افغانستان دروازه‌های علم برایم بسته است و نمی‌توانم ادامه‌ی تحصیل بدهم ومی‌خواهم برای گرفتن بورسیه آماده شده و به یکی از بهترین دانشگاه های جهان قبول شوم .
معصومه حسینی دختری دیگری که از دشواری های زندگی اش می‌گوید: « از سال‌ها بدین سو در پهلوی درس در خانه قالین می‌بافم اما چند ماه است که این‌جا آمدم و از ساعت شش صبح تا شش شام مصروف کار هستم پدرم مریض هست و برای خانواده‌ی هشت نفری، تنها من و خواهرم با این کار نان‌اور خانه هستیم؛ اما من یا این همه سختی های زندگی بازهم آمید هایی در سرم دارم و نمی‌خواهم بی سواد باشم و من باید در بهترین دانشگاهها تحصیل کنم و از امارت اسلامی می‌خواهم که مکتب های مارا باز کرده و اجازه دهد تحصیل کنیم تا به آرزو‌های خود برسیم».
عبدالعلی ابراهیم‌زاده، مسؤول شرکت قالین بافی در گفتگو با خبرگزاری سریع می‌گوید دلیلی که آنها این کار را گسترش داده اند ایجاد زمینه‌ی درآمد برای دختران و از طریق آنها برای خانواده‌های شان و در کنار آن برای دخترانی که از درس و تعلیم در حال حاضر محروم اند شغلی ایجاده کرده تا دختران این‌جا آمده و مصروف کار شوند.
وی می‌افزاید که حدود ۲۰۰ دخترِ قالین‌باف در دو شعبه‌ی این شرکت کار می‌کنند وی از دولت امارت اسلامی می‌خواهد تا در زمینه‌ی فروش مستقیم این قالین ها به کشور های خارج با شرکت های قالین هم‌کار باشد
این درحالی‌ست که در سه سال اخیر اکثر دختران دور از مکتب و دانشگاه ها به کارهای صنعتی و صنایع دستی رو آورده اند.
گزارشگر: خاطره پوپل
