بد امنی‌های اخیر، سرنوشت پیمان امنیتی با آمریکا به کجا رسید
تکان دهنده ترین حملات تروریستی اخیر، حادثه پل علم ولایت لوگر و مکتب اناثیه سید الشهدا در کابل بود، این حملات از این جهت تراژیک تر نسبت به دیگر حملات بود که قربانیان آن عموما افراد ملکی و کودکان بوده اند، حمله بر مکتب سید الشهداء غمبار تر از هر کدام دیگر بود؛ زیرا در این حمله مستقیما و بدون کم و کاست دانش آموزان مورد هدف بوده اند، شدت حمله به گونه‌ی بود که کمتر کسی متوجه می‌شد که آیا این حمله ناشی از بمب و مواد انفجاری بوده است یا اینکه توسط موشک‌های هدایت شونده صورت گرفته است، ظاهرا یک موتر بمب با دو ماین، جان صدها دانش آموز را در این مکتب گرفت و صدها مادر و خانواده را داغدار نمود، و باعث گردید که یک ملت به عزای عمومی بپردازد.
پیش از اینکه انتقادها را متوجه جریان و یا گروههای خاص بسازیم، بهتر است که از شریک استراتژیک خود « آمریکا» یکبار بپرسیم که آیا پیمان امنیتی که با افغان‌ها بسته بودیم و موعد آن نیز تا سال 2024 همچنان پا برجاست، چرا در قبال این همه بد امنی و قتال مردم افغانستان سکوت نموده اید، آمریکا با دسترسی به تجهیزات فوق مدرن، یقینا میتواند هرگونه نا امنی را در افغانستان مورد شناسایی قرار داده و ریشه اش را از بین ببرد؛ اما این شریک امنیتی ما در قبال مردم و دولت افغانستان کمترین احساس مسئولیت ندارد، با توجه به اینکه دو کشور مستقل با دو شخصیت حقوقی همگون، در قبال مبارزه با تروریزم که دشمن مشترک بشریت است متهعد شده اند؛ در این میان متاسفانه آمریکا کمترین سهمی را ادا مینماید، وظیفه‌ی آمریکا در قبال مبارزه با تروریزم، صرفا واگزاری مقداری از تسلیحات و هلیکوپترهای کهنه به ارتش افغانستان بوده است؛ اما از رویارویی با این پدیده‌ی منحوس از سال 2014 بدینسو عملا کناره گیری نموده است.
آمریکا باید در قبال مردم و دولت افغانستان با در نظرداشت تعهد دوجانبه عمل نماید، رادارهای امنیتی که هم اکنون در هوای افغانستان از کمپ‌های آمریکا محافظت نموده و پدیده‌های ضد امنیتی را به آنان گزارش می‌دهد، فوق صنعتی ترین ابزار امنیتی است که میتواند در این روزهای پر از تراژدی افغانستان نیز دردی را دوا کند؛ اما این شریک امنیتی افغانستان بنا بر همان تعهد و پیمانی که با افغانستان دارد نه تنها به وظیفه امنیتی اش عمل نکرده است بلکه اطلاعات امنیتی که از لازمه‌های جدی شریک سازی به عنوان دو همکار و همجوار در جغرافیای واحد می‌باشیم نیز از این مردم دریغ می‌ورزند، به یقین که آمریکا از یکایک نا امنی و انفجارها در افغانستان اطلاعات لازم و تصاویر آن را در اختیار دارد؛ اما هیچگاه به صورت مسئولانه آن را با مردم افغانستان شریک نساخته است، از این رو در شرایط کنونی که دولت و مردم افغانستان بیش از هر زمان دیگر به همیاری و تبادله اطلاعات و تصاویر امنیتی معتبر نیاز دارند؛ بر می‌تابد که مقامات حکومت از مسئولین آمریکایی در افغانستان این حق را مطالبه نمایند؛ اگر خون مردم افغانستان هدیه‌ی نا چیز به آمریکا نیست باید این مهم هرچه عاجل تحقق یابد و به این غایله‌ی کشتار هدفمند و بی پایان، نقطه آخر گذاشته شود.
