جاغوری و طالبان؛ قطع راههای مواصلاتی و تشدید فشار اقتصادی

بیش از دو هفته است که جنگ میان نیروهای امنیتی و طالبان در ولسوالی جاغوری ولایت غزنی ادامه دارد. در این مدت زمان طالبان با طرح و انجام هرگونه حمله نتوانسته است حتی به این ولسوالی نزدیک شود، نیروهای امنیتی و خیزش مردمی به صورت بسیار ساده و راحت جنگ را مدیریت نموده و این گروه را در هر حمله با تلفات سنگین شکست داده است، طالبان از زمان حمله به این ولسوالی، راههای مواصلاتی آن به سمت ولایت غزنی را مسدود کرده اند، پیش از این، یکبار در سال 1397 جنگ میان طالبان و نیروهای خیزش مردمی در این ولسوالی صورت گرفت، این گروه با استفاده از تمام توان نظامی شان در یک شب توانستند به صورت شوک آور، فرماندهان خیزش مردمی را اغفال نموده و به قتل برساند، باشی حبیب الله خان جاغوری از فرماندهان مطرح جهادی که طی چهل سال از جاغوری محافظت کرده بود با افراد کلیدی و فرزندان اش در این جنگ شهید شدند، طالبان پس از یک هفته مقاومت نیروهای خیزش مردمی موفق شدند بخشی از این ولسوالی را که بنام ناوه گری «انگوری» یاد می شود به مدت چند روز در اختیار گیرند که خیل عظیمی از نفوس این ولسوالی به بامیان، کابل و دیگر شهرهای کشور بیجا شدند. در آن زمان با رسیدن نیروهای کمکی بازار انگوری مجددا توسط نیروهای دولتی و خیزش مردمی آزاد گردید. از آن زمان به بعد که سه سال می‌گذرد، راه جاغوری به سمت شاهراه کابل – قندهار که از مسیر ولسوالی گیلان عبور می‌کند توسط طالبان مسدود شد، نرخ های مواد خوراکی فزونی یافت و کرایه موتر از 400 افغانی به 800 افغانی افزایش یافت.

مردم ناوه گری جاغوری و حومه‌ی آن که تعداد خانوار ساکن در آن حدود 15 هزار خانوار می‌باشد ناگزیر مسیر قره باغ الی شاهراه کابل قندهار را برگزیدند. اکنون که آتش جنگ دوباره شعله ور شده است این تنها راه مواصلاتی نیز به روی عموم مردم جاغوری مسدود گردیده است. برخی از مردم که کار عاجل به کابل و غزنی دارند از طریق ولسوالی ناهور ولایت غزنی که در معرض تهدید طالبان قرار دارد به صورت انفرادی تردد دارند، گفته می شود که هزینه کرایه موتر از جاغوری الی کابل در ازای هر نفر 4000 چهار هزار افغانی رسیده است آن هم فقط برای برخی افراد که تردد می کنند این وضعیت است، مواد خوراکی و نفتی که مایحتاج روزمره مردم است به گونه‌ی کامل قطع می‌باشد و کسی اجازه ندارد آن را وارد جاغوری نماید. هم اکنون مردم سخت در مضیقه اقتصادی قرار گرفته اند، نیروهای امنیتی و خیزش مردمی پروای مقابله با طالبان را ندارند، آنان به خوبی توانسته اند میدان جنگ را مدیریت نمایند؛ اما کمبود مواد خوراکی و نفتی از معضلات جدی است که اگر مورد توجه دولت واقع نگردد امکان خلق فاجعه انسانی دور از انتظار نیست.

طالبان از مردم جاغوری در ازای آزاد نمودن راه، تسلیمی و قطع همکاری با دولت را خواسته اند؛ اما مردم به آن وقع نگذاشته است، مردم این ولسوالی همواره از حاکمیت مرکزی تبعیت نموده در رشد و اشاعه دموکراسی سهم به سزایی داشته اند. در دفاع از حاکمیت و جغرافیای حکومت همواره در برابر طالبان مبارزه نموده و در این راه قربانی های فراوانی متحمل شده اند؛ اما اکنون بر حکومت است که در بازگشایی یکی از این راهها به سمت شاهراه کابل- قندهار با این مردم همکاری نمایند. جاغوری ها نباید بیش از این تاوان همکاری با حکومت را بپردازند. هم اکنون تنها ولسوالی‌های جاغوری و ناهور است که از جمع ولسوالی های غزنی در کنترل دولت قرار دارند، در ولسوالی ناهور نیز هرازگاهی طالبان وارد می گردد و پس از رسیدن نیروی کمکی از جاغوری این ولسوالی را ترک می نمایند، در واقع تنها ولسوالی با ثبات در غزنی، ولسوالی جاغوری است، دولت نگذارد که تنها ولسوالی تحت نفوذ اش در این ولایت بیشتر از این آسیب ببیند، مردم همگام و همراه با دولت مرکزی است از نیروهای امنیتی به صورت بی پیشینه حمایت نموده / می نمایند، نیروهای امنیتی با مردم این ولسوالی در حد و اندازه‌هایی انس گرفته اند که همدیگر را همانند عضو یک فامیل می پندارند، مردم جاغوری همواره، با ذبح حیوانات و پختن غذاهای سفارشی برای این نیروها از آنان قدردانی و دلجویی نموده اند، در بسا موارد، سوخت زمستانی نیروهای امنیتی را نیز فراهم کرده اند. در کمترین نقاط کشور به این پیمانه حمایت از نیروهای امنیتی صورت گرفته است.

با توجه به این رابط تنگاتنگی که میان دولت و مردم جاغوری وجود دارد، حکومت هم نگذارد که مردم این ولسوالی بیش از این در مضیقه محاصره اقتصادی سپری کند. اگر تاوان همکاری با حکومت تا این پیمانه برای مردم سنگینی کند ممکن است مردم از حکومت دلسرد شده و حس اعتماد شان را از دست بدهند، همینطور سائر ولسوالی های کشور نیز با دیدن چنین وضعیت دچار آسیب روحی روانی شده و از همکاری با حکومت مرکزی ابا ورزند. با این حال، درگیری در این ولسوالی به صورت متوالی ادامه دارد و مردم سر تسلیم ناپذیر در برابر طالبان دارند. هر شب عملیات های طالبان جریان دارد اما کمترین پیشروی برای شان میسر نشده است؛ بلکه پس از هر حمله با تحمل تلفات شدید مجبور به عقب نشینی می شوند، پس از اینکه طالبان از تصرف این ولسوالی به صورت چریکی نا امید شدند؛ چند مدت است که با سلاح ثقیله مزاییل بازار انگوری و خانه های اطراف آن را مورد هدف قرار می‌دهند، در حالیکه جبهات جنگ با جغرافیای بازار حدود ده کیلومتر فاصله دارد؛ اما این گروه بدون ملاحظه به نقض حقوق بشری افراد ملکی، خانه ها و محل کسب و کار آنان را در بازار مورد هدف مزاییل قرار می دهند. با این حال، اگر دولت مرکزی در بازگشایی راههای مواصلاتی چاره‌ی نیاندیشد، مقاومت دوامدار بدون مواد غذایی و مواد اولیه زندگی هم برای دولت هم برای مردم امر دشوار خواهد بود؛ مسیر جاغوری – گیلان تا شاهراه کابل – قندهار حدود 15 الی بیست کیلومتر بیشتر نیست، دولت اگر بخواهد می تواند این راه را به روی مردم بازگشایی نموده و حصر اقتصادی را بر این مردم پایان بخشد؛ اما دوام این وضعیت پیامد خوشایندی برای دولت و ملت نخواهد داشت.