هفته وحدت؛ لزوم اخوت و یکپارچگی در جامعه افغانستان

اسلام دین وحدت‌بخش است که در آیات متعدد، مسلمانان را به وحدت و هم‌گرایی دعوت کرده است. اصل وحدت به عنوان رکن پیروزی‌بخش مسلمانان، همواره مورد تأکید آموزه‌های اسلامی قرار گرفته است.

هم‌اکنون که در هفته وحدت قرار داریم، ضروری است که مسلمانان در سراسر جهان، به‌ویژه در کشور افغانستان، بیش از هر زمان دیگر با برپایی محافل علمی، فرهنگی و رسانه‌ای، ضرورت وحدت اسلامی را معرفی کنند و مردم را به اتحاد و اخوت دعوت نمایند. افغانستان بیش از هر کشور دیگری در معرض تهدیدات تروریسم و عوامل بیگانه قرار گرفته است. گروه‌های تروریستی همچون داعش، هیچ راهی برای نفوذ در افغانستان ندارند، مگر اینکه از مجرای شقاق و نفاق مسلمین بخواهند به این سرزمین وارد شوند.

در این سرزمین، اقوام مختلف با باورها، افکار و اندیشه‌های متفاوت سکونت دارند و با روحیه برادری و برابری، به‌صورت مسالمت‌آمیز در کنار هم زندگی می‌کنند. بدون اتحاد و وحدت، ادامه زندگی اجتماعی مطلوب در چنین جامعه‌ای امکان‌پذیر نخواهد بود. لذا باید در جهت تأمین و تحکیم پایه‌های وحدت در افغانستان، تلاش‌های مضاعفی صورت گیرد و همه اقوام و گروه‌ها به آن به عنوان یک اصل باور داشته باشند، نسبت به آن احساس مسئولیت کنند و در جهت تحقق همبستگی، همدلی، هم‌سویی و وحدت واقعی، گام‌های مؤثر، جدی و عملی بردارند.

ما باید این درک را داشته باشیم که وحدت در افغانستان یک ضرورت مطلق است و به عنوان معیاری برای گردهم‌آیی اقوام و مذاهب، مهم‌ترین عامل برای با‌هم بودن و در کنار هم زندگی کردن محسوب می‌شود. وحدت در امر مبارزه با تبعیض و انحصارطلبی، ایجاد ثبات، تأمین صلح عادلانه، رشد اقتصادی، توسعه فرهنگی، مشارکت سیاسی و مواردی از این دست، بهترین و آسان‌ترین راه ممکن است. علاوه بر این، دستیابی به عدالت اجتماعی، حفظ ارزش‌های فرهنگی و ملی، و تأمین حقوق و آزادی‌های عمومی افراد در جامعه، در گرو تحکیم پایه‌های وحدت اسلامی است.

اتحاد و همبستگی اقوام ساکن در کشور، احترام متقابل به یکدیگر، تحمل و احترام به اعتقادات و باورهای همدیگر، و اجتناب از رفتارهای حساسیت‌برانگیز، از لازمه‌های وحدت اسلامی است. با حفظ این معیارها است که همه افراد در جامعه می‌توانند به هویت ملی واحد و وحدت ملی دست یابند، کشور به معنای واقعی کلمه شکل بگیرد و همه نسبت به این مرز و بوم تعلق خاطر پیدا کرده و در جهت حفظ، آزادی و استقلال آن، از خودگذشتگی داشته باشند. بنابراین، ترویج روحیه تحمل‌پذیری، گرد آمدن بر محور منافع مشترک و درد مشترک، راه رهایی از چنگال خشن دشمنی و کینه‌توزی، و ایجاد صلح و ثبات در همه عرصه‌ها است.

در این صورت، افراد از نظر حقوق و تکالیف به‌صورت یکسان بهره‌مند خواهند شد و از امتیازات مساوی و همچنین از فرصت‌های برابر اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و… برخوردار خواهند گشت. قرآن کریم در مورد وحدت مسلمانان می‌فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا»؛ یعنی همگی به ریسمان الهی چنگ بزنید و متفرق نشوید. متأسفانه امروز مسلمانان این اصل قرآنی را فراموش کرده و هرکدام پیرو یکی از قدرت‌های بیگانه شده‌اند. نتیجه آن را شاهد هستیم که هر ملت و کشور اسلامی خود را به یکی از قدرت‌های بیرونی وابسته ساخته است و قدرت‌های استعماری و نوچه‌هایشان، یکی پس از دیگری، کشورهای اسلامی را آماج حملات خود قرار داده و از پا درمی‌آورند. چنانچه شاهد بودیم که افغانستان طی چهار دهه گذشته، در اثر فتنه‌ها و تجاوزات خارجی، قربانی‌های متعددی را متحمل شد، بدون آنکه نتیجه‌ای برای رشد و آبادانی کشور در پی داشته باشد؛ بلکه این وقایع خانمان‌سوز و پر از تباهی بودند.

وحدت در افغانستان ایجاب می‌کند که پیشرفت‌ها و افتخارات کسب‌شده در عرصه‌های مختلف علمی، فرهنگی، اقتصادی، ورزشی و مانند آن، متعلق به همه بوده و نباید قومی تلقی گردد. انحصاری نمودن آن‌ها به منزله تخریب و ضربه زدن به پایه‌های وحدت ملی است. کسب مدال‌های بین‌المللی، موفقیت در المپیادهای علمی، ریاضی، فیزیک، مسابقات ورزشی و… باعث افتخار همه اقوام و همه شهروندان است. تجلیل از این افتخارات و ارج‌گذاری به آن‌ها، قابل‌قدر است؛ اما هیاهو راه انداختن، قومی جلوه دادن آن، یا استفاده از آن برای توهین و تحقیر قوم یا اقوام دیگر، به هیچ وجه پسندیده نیست و از رفتارهای مغایر با وحدت ملی و زیر پا نمودن اتحاد و همبستگی ملی محسوب می‌گردد. لذا توجه اقوام و مسئولین به این امر، بسیار مهم و یکی از موضوعات حساسیت‌برانگیز اجتماعی در جامعه افغانستان تلقی می‌گردد که امید است به صورت جدی مورد توجه و مشورت همگان قرار گیرد.

با این حال، وحدت یکی از اصولی است که می‌تواند باعث قوت جامعه اسلامی گردد و نیروی بازدارنده‌ای قوی در برابر تجاوزات خارجی‌ها باشد. در سایه وحدت است که افغان‌ها توانستند قدرت‌های بزرگی همچون شوروی و انگلیس را به زانو درآورند و برای این سرزمین افتخارات تاریخی خلق نمایند؛ وگرنه این کشور هم‌اکنون یکی از مستعمره‌های شرق و غرب بود که همانند برخی کشورهای حوزه آسیای میانه، از استقلال بهره‌مند نبود.

یادداشت اختصاصی / خبرگزاری سریع