وطن‌پرستی یک تعهد است

کسی که در روزهای خوش و لحظات پر از امید به وطن بیاید، منابع را به دست بگیرد و بخورد و بپاشد و در روزهای بیچارگی و ناامیدی و آتش گرفتن زادگاه اجدادی پا به فرار بگذارد، ‌وطن پرست نیست. یک لافوک، فرصت طلب و بی‌شرف است.
اگر چه برایم دشوار است اما به یک حرف تلخ اعتراف می‌کنم؛ طالبان به مراتب از گروه‌های دموکرات و تکنوکرات و بخش بزرگی از روشنفکران افغانستان، وطن‌پرست‌تر هستند. در ۲۰۰۱ که عرصه بر آنها تنگ شد، به قریه های بازگشتند یا به پاکستان گریختند اما در ۲۰۰۶ به میدان بازگشتند و برای تحقق اهداف خود به کمک متحدین‌شان مبارزه کردند. من نمی‌خواهم ارزش‌گذاری کنم و در مورد درستی یا نادرستی محتوا ایدئولوژی دو طرف بحث کنم. اما قبول کنیم که طالبان به مراتب از تکنوکرات‌ها، لیبرال‌ها، روشنفکران و چپی‌ها؛ وطن‌پرست‌تر هستند. مثل کسانی نیستند که با کاهش امکانات و منابع و کمک‌های جهان، به کشورهای دوم برگردند و از دزدی‌های خود لذت ببرند.