الماس زاهد و ادعای توافق با طالبان جهت تشکیل حکومت فراگیر با نسخه امریکایی
به تازگی الماس زاهد یکی از اعضای حکومت پیشین گفته است که در سلسله گفتگوهای طولانی مدت با مقامات «طالبان» جهت برقراری صلح و تشکیل حکومت پایدار به توافقاتی دست یافته اند و در آینده‌ی نزدیک خبرهای خوش در این راستا خواهید شنید. آقای زاهد که در حال حاضر عضو «جبهه مقاومت ملی برای نجات افغانستان» است مدعی شده است که با مقامات امریکایی نیز جلسه یکساعته در مورد صلح، آینده افغانستان و تشکیل حکومت ملی داشته اند که نتایج رضایت بخش در پی داشته و تا سه ماه آینده خبرهای خوشی در راه است.
در این مورد که قدم‌هایی در مسیر صلح و ثبات کشور برداشته اند نیک و در خور ستایش است، هر افغان مکلف است که جهت التیام بخشیدن به زخم‌های چهل ساله مادر وطن آنچه که در توان دارند انجام بدهند. این وطن آنقدر ضربات مهلکی دیده است که اگر تمام نفوس آن صادقانه و دلسوزانه شب و روز تلاش کنند تا گذشته‌ی تاریک این سرزمین جبران گردیده و مردم از این به بعد در کمال ترقی و آرامش سپری کنند بازهم کم است؛ زیرا تهاجمات پی در پی سه ابرقدرت جهان به علاوه جنگ‌های داخلی چنان زخم‌های عمیق به این سرزمین وارد کرده است که نیازمند تلاش عمومی در بهبود آن است.
بهتر است که سیاسیون حکومت پیشین این نکته را به یاد داشته باشند که افغانستان 20 سال پیش تجربه نسخه امریکایی دولت-ملت سازی را سپری کرده است. با وجودی که امریکا با 39 کشور جهان در این سرزمین حضور داشت و نیروهای نظامی حکومت پیشین نیز مسئول تأمین امنیت بودند؛ اما افغانستان روی ثبات و آرامش را ندید. نسخه امریکایی حکومت تجربه شده‌ی پیشین فقط توانست افراد انگشت شمار را در رأس حکومت داری قرار دهند که عموما عامل غارت و بی ثباتی در افغانستان بودند، هنوز گرد و خاک لندکروزرها و خط‌سیر تان در جاده‌های کابل باقیست و آن هموطن محرومی که در گوشه‌ی کنار جاده لمیده بود و غذای ابتدایی نوش جان می‌کرد و شما با ایجاد گرد و غبار از کنارش رد می‌شدید و سفره‌های رنگین پهن می‌کردید در یاد و خاطره تمام هموطنان ثبت است.
نسخه حکومت‌داری امریکایی راه باز کن مداخلات این کشور در امور داخلی افغانستان و رصد منطقه است، امریکا میخواهد توسط افرادی همچون شما در افغانستان جا باز کنند؛ زیرا گزینه‌ی دیگری ندارند؛ بنا بر این خوب است که کمی به عقب برگردید و یاد و خاطرات دوران حکومت تحت حمایت امریکا را در ذهن بیاورید آیا آنچه بر سر ملت این گذشت وطن دوستی و ملی بود یا نشأت گرفته از دیگر مسائل؟
بحث گشودن مکتب دختران، تشکیل حکومت فراگیر و ملی و رسیدن افغانستان به ثبات و توسعه خواست عموم افغان‌هاست، شما یکبار امتحان شدید مدت طولانی هم امتحان شدید 20 سال مدت کمی نیست، اگر شما و حامیان تان دلسوز به وطن و اهل کار بودید حد اقل زیربناهایی همچون برق، معادن سرک سازی و مدیریت آب‌ها را به عنوان مصادیق نیک دوران خدمت‌گذاری تان به یادگار می‌گذاشتید.
گذشته از آن، شما که خود را چهره‌های ملی، متنفذ و برخوردار از پایگاه اجتماعی می‌پندارید پیش از خروج امریکا این شما بودید که کشور ترک کرده و مردم را تنها و بی سرنوشت گذاشتید؛ آیا نمایندگان واقعی مردم و کسانیکه داعیه دفاع از حقوق مردم را دارند اینگونه کشور را ترک می‌کنند؟ اگر مجرم نبودید و چیزی از سرمایه ملی غارت نکرده بودید چرا از کشور فرار کردید؟ هم اکنون هستند بسیاری از نمایندگان پارلمان و مقامات حکومت پیشین که کارنامه شان به هر صورتی که بود در داخل وطن زندگی می‌کنند و طالبان هم هیچ کاری به کار شان ندارند.
مردم افغانستان خواهان حکومت همه شمول و فراگیر اند و در این راستا آمادگی لازم را دارند؛ اما نه حکومتی که بر اساس سفارش امریکا و جا بجایی مهره‌های پیشین باشد. در این سرزمین قحط الرجال نیست. اشخاص ورزیده، جوان و با درایت هم اکنون در افغانستان به وفور وجود دارند هرگاه که حکومت ملی و فراگیر شکل گیرد با نخبگان داخل وطن این امر ممکن است؛ حکومت باید بر اساس خواسته‌های داخلی باشد نه سفارش خارجی، درد افغانستان را هیچ کشوری بهتر از مردمان این سرزمین تشخیص نمی‌توانند؛ بنا بر این بهتر است که پس از تجارب چهل ساله جنگ و سیاست، از این بازار خود را کنار بکشید و بگذارید که جوانان آینده‌ی خود را آنگونه که میخواهند شکل دهند، اکنون مردم افغانستان از شما انتظار دارند در جای تان باشید و اگر خدمتی نمیتوانید حد اقل سکوت میتوانید و سکوت تان نیز خدمت به این مردم است.
