ترامپ؛ تحقیر خبرنگار افغان، بی اعتنایی به وضعیت افغانستان
وقتیکه خبرنگار زن افغان در کنفرانس خبری ترامپ خود را معرفی کرد و خواهان توضیح وی در مورد برنامه‌هایش برای افغانستان شد، وی با بی اعتنایی و ظاهرا طفره رفتن به وی گفت اهل کجایید؟ و لحن خوبی دارید و… با وجودی که خانم عظیمی سئوال واضح و مفهوم پرسید؛ اما سئوال اش چند لایه بود، به هر حال به بحث مسلکی اش نمیپردازیم؛ ولی اگر افغانستان برای ترامپ مهم می‌بود از این سئوال به اصطلاح غیر مسلکی نیز پاسخ‌های قناعت بخش ارائه می‌داد، سئوال این خبرنگار افغان تا حدی واضح بود که حتی برای یک طفل مفهوم بود چه برسد به ترامپ که به باور خودش شرق و غرب را مدیریت می‌کند.
از طفره رفتن رئیس جمهور امریکا کاملا واضح بود که افغانستان دیگر در اولویت این کشور نیست، بلکه مسائل دیگری همچون اوکراین، غزه و رقابت اقتصادی با چین در صدر فهرست برنامه‌هایش قرار دارد، سیاسیون افغان اعم از طالبان و جبهات مخالف، باید به این درک رسیده باشند که تکیه به امریکا تکیه به حباب است، این کشور تا زمانی با سایر کشورها دوست است که تاریخ مصرف اش باقی مانده باشد وقتیکه آنرا دوشید و انتظارات و اهداف اش برآورده گردید همچون کانادا و گرینلند، آن را به عنوان بخشی از ایالت‌هایش اعلان می‌کند.
عجیب است که برخی رهبران مخالف طالبان که در صف ملاقات ترامپ یا یکی از اعضای کنگرس امریکا هستند، آنقدر به خودشان می‌بالند و اعتماد به نفس عجیبی برای شان دست می‌دهد که سر از پا نمی‌شناسند، در حالیکه عملکرد امریکا را بصورت مستقیم در افغانستان و عراق دیدند که چه جوی خون جاری ساخت و در نهایت بصورت غیر مسئولانه کشور را ترک کردند، سیاسیون دوران جمهوریت به خصوص اشرف غنی که بدون اجازه امریکا حتی یک پیاله آب نمی‌خورد، در نهایت چنان تنها و بی‌کس ماند که قبل از خروج امریکا ناگذیر به فرار شدند.
امریکا از طالبان نیز انتظار داشت که مطابق به دستورات و اهداف از پیش تعیین شده چنان عمل کنند که هیچ نای نه گفتن نداشته باشند؛ اما ظاهرا به نظر میرسد که طالبان باب میل شان راه نرفته اند و به همین دلیل پلان A محدودیت‌ها که تعلیق سه ماهه کمک‌هاست را به اجرا گذارده اند و همینطور متناسب با سنجش سود و زیان به هر کشور و جریان سیاسی کمک‌رسانی و یا تعلیق می‌کنند؛ بنا بر این به نظر میرسد که در حال حاضر افغانستان در فهرست‌های پایانی اهمیت برای امریکا قرار دارد نه طالبان و نه مخالفین، هیچکدام به ترامپ و تیم اش دلخوش نکنند؛ با اختلافات و جنگ‌ها هیچکس به پیروزی نمیرسد بلکه باعث بدنامی و سیه‌روزی های همدیگر می‌گردند. افغانستان امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند اتحاد و همدلی است، بر می‌تابد که طالبان و مخالفین بر سر میز مذاکره و دور یک سفره جمع شوند و برای آینده این سرزمین تصمیم بگیرند.
دهه‌ها جنگ و خونریزی عزت و وقار افغان‌ها را لگدمال کرد و کشور را به قعر جدول کاروان ترقی و توسعه قرار داد، خبرنگار افغان تحقیر می‌شود، مردان و زنان مهاجر در کمپ‌های پاکستان و اروپا سرگردان اند، دولت چشم به کیسه کمک‌های بیرونی و… اما سیاسیون به سر و کله‌ی همدیگر می‌زنند تا قدرت را به دست گیرند، وقتیکه مملکت در فقر و فلاکت زندگی کنند، سیاسیون به پول‌های خارجی چشم بدوزند و بی ثباتی مستمر امنیت و اقتدار وطن را تهدید کند برای حکام و سیاسیون چه عزتی باقی می‌ماند؟ اما با داشتن افغانستان با ثبات، مترقی و توسعه‌محور، سیاسیون و ملت در عزت و سربلندی سپری خواهند کرد؛ بنا بر این وطن را باید در نظر گرفت نه افراد و احزاب را تا همگی در رفاه و آرامش سپری کنند.
