تمایل ملل متحد به تعامل با افراد عملگرای حکومت سرپرست

ملا عبدالغنی برادر، از چهره‌های موثر و با نفوذ نیروهای حاکم بر افغانستان همانند بسیاری از سران این حکومت در لیست سیاه سازمان ملل متحد قرار دارد که مطابق به آن، ممنوعیت سفر به خارج از کشور شامل مولفه‌های این لیست می‌گردد. عبدالغنی برادر شخصی است که سال‌ها در زندان پاکستان سپری کرد و هنگام آغاز مذاکرات دوحه، امریکایی‌ها وی را از زندان آزاد و برای پیشبرد مذاکرات به دوحه انتقال دادند، تا زمانیکه او در زندان بود امیدی به پیشرفت مذاکرات نبود؛ اما وقتیکه عملا وارد میز مذاکره گردید نتایج مذاکرات آنگونه که دو طرف می‌خواستند به انجام رسید.

از منظر بسیاری مردم افغانستان اعم از موافقین و مخالفین تالبان، آقای برادر شخص میانه‌رو و وطن دوست محسوب می‌گردد، پیش از سقوط دولت پیشین، زمزمه‌هایی وجود داشت که او در هماهنگی با اشرف غنی وارد ارگ ریاست جمهوری شده و در مورد نحوه انتقال قدرت گفتگو کرده بود. اما اینکه چرا اشرف غنی تا موقع انتقال قدرت در وطن باقی نماند و فرار را بر قرار ترجیح داد بحث دیگری است.

این تنها سفر عبدالغنی برادر نیست که با مجوز سازمان ملل انجام می‌گیرد، برخی از افراد و اشخاصی دیگر از سران تالبان نیز قبلا مجوز سفر به کشورهای مختلف را دریافت کرده بودند، عبدالغنی برادر در این دور به دوحه سفر کرده است، جایی که چند سال در آن با امریکایی‌ها مذاکره داشتند و دفتر رسمی شان در این شهر گشوده شد.

پس از وضع محدودیت‌ها و قوانین سختگیرانه رهبر تالبان، به نظر می‌رسد که کشورها از میان افراد و چهره‌های سیاسی این حکومت افراد و اشخاصی را نشانه‌گزاری کرده اند که میل به اصلاح و تعامل با جهان در ضمیر شان نهفته است، پیش از این نیز چندین مقام بلندپایه تالبان برای سفر به کشورهای مختلف از سازمان ملل مجوز دریافت کرده بودند.

رهبر تالبان بدون توجه به خواسته‌ها و مطالبات مردم افغانستان، کشورهای منطقه و جامعه جهانی قوانینی را وضع می‌کند که برخی از آن کاملا در تضاد با آموزه‌های اسلامی است همچون بستن مکتب ها و دانشگاهها به روی دختران، پیش از این نیز وزارت امر به معروف، با وضع قانون، صدای زن را عورت پنداشته و اعلام کرده بود که زنان نباید در اماکن عمومی صدای شان را بلند کنند.

از جمله قوانین سختگیرانه دیگری که بر مردم افغانستان وضع کرده اند، ممنوعیت زنان از گشت و گذر به بیرون از خانه بدون محرم شرعی، تعلیق فعالیت سازمان‌های امداد رسان، محدود ساختن رسانه‌های تصویری و سختگیری بر رسانه‌های نوشتاری و شنیداری، همینطور عدم انعطاف بر سر تشکیل حکومت ملی و فراگیر و عدم پذیرش قواعد بین المللی حاکم بر دولت‌ها مواردی اند که منطقه و جهان را از تعامل با هبت الله آخندزاده نا امید کرده است.

بر این اساس، سازمان ملل متحد و کشورهای منطقه و جهان در پی آن هستند که با چهره‌های عملگراتر وارد تعامل شوند تا اگر قرار باشد در آینده‌ی نزدیک دولت مشروع در افغانستان شکل گیرد امکان تعامل و برقراری روابط با آن مقدور باشد، به نظر میرسد افراد و اشخاصی که متمایل به همکاری با کشورهای منطقه و جهان هستند و می‌خواهند که دولت در افغانستان شکل گیرد چهره‌هایی همچون سراج الدین حقانی، ملا یعقوب، ملا برادر و… هستند که در حال حاضر اصلاح طلب به نظر میرسند و احتمالا که آینده دولت افغانستان با این اشخاص شکل و نمود یابد.

دور قبل نیز تالبان به مدت پنج سال بدون رسمیت بین المللی در افغانستان حکمرانی کردند، در آن زمان به بهانه حمله خونین بر ساختمان تجارت جهانی در نیویورک که عامل آن را بن لادن اعلام کردند، از تالبان خواستند که وی را به امریکا تحویل دهند؛ تالبان از تحویل دادن بن لادن خودداری ورزید در نتیجه امریکا بر افغانستان حمله کرد و به مدت بیست سال تالبان را از قدرت کنار کشید.

در حال حاضر نیز اگر این حکومت مشروعیت داخلی و بین المللی کسب نکند احتمال هرگونه تغییر و تحول بر آن قابل پیش‌بینی است، بنا بر این شکل‌گیری دولت مشروع نیازمند مقدماتی است که در فرایند آن گام‌هایی به سمت دولت شدن برداشته می‌شود، اما تا کنون هیچ گامی برای تشکیل دولت و مشروعیت داخلی و بین المللی آن برداشته نشده است؛ لذا اگر روند سیاسی به همین روال پیش برود آینده روشنی برای حاکمیت کنونی متصور نیست.