حفظ جمهوریت و دستاوردهای آن از ضروریات محتوم مذاکرات صلح

جمهوریت، نه یک نظام تحمیلی است و نه هدیه‌ی کدام جریان و کشور خاص، این نظام برخواسته از اراده مردم افغانستان است که پس از چندین دهه جنگ و درگیری‌های خونین در این آب و خاک به بار نشست، وقتیکه جریان‌های جهادگرا موفق به حکومت‌داری همه‌شمول نگردیدند، جنگ و منازعات داخلی، کشور را در ورطه‌ی آتش، سقوط داده بود. از دل چنین جنگ‌ها، طالبان سر برافراشت و با حمل پرچم سفید و شعارهای دینی، خود را فرشتگان نجات به مردم افغانستان معرفی نمودند.
حکومت پنج ساله‌ی طالبان را نیز شاهد بودیم، ظلم و استبداد بی‌داد میکرد، زنان با ضرب چوب و چماق در دل شهرها و خانه‌ها مدیریت می‌گردید، مخالفان با طناب دار و مرمی کلاشینکوف پاسخ داده می‌شد، فضای رقابت سیاسی و همدیگر پذیری به روی همه مسدود بود. محصول حکومت این گروه، بدنامی افغانستان در سطح منطقه و جهان بود، سرخط خبرهای جهانی در مورد افغانستان، چوب و چماق، تخریب آثار باستانی وحشت و دهشت ناشی از عملکردهای طالبان بود.
مردم افغانستان رویای یک حکومت مردمی و همه‌شمول را در ذهن می‌پروراندند، ثبات و آرامی که از آرزوهای دیرینه مردم این مرز و بوم بود در آن زمان گم‌شده‌ی در میان دود و باروت بود، با این حال طالبان شکست خورد و نظام پسا «بن» با اشتراک و تأیید تمام اقشار جامعه افغانی قد بر افراشت.
دستاوردهایی که از آوان جمهوریت تا کنون به مردم افغانستان هدیه شده است، بازسازی زیربناهای تخریب شده همچون، ساخت مجدد شهرها و ساختمان‌هایی که بر اثر اصابت مرمی‌ها به غربال تبدیل شده بود، اتصال افغانستان از مجرای مخابرات و انترنت به عموم کشورهای جهان، بازگشایی مکاتب و دانشگاهها، ترانزیت افغانستان به تجارت و اقتصاد جهانی، اعمار بندهای آب و برق و ساخت و ساز جاده‌ها و … از دستاوردهایی است که در نظام پسا بن « جمهوریت» به مردم افغانستان هدیه گردید.
در راستای حفظ و تقویت نظام، هزاران شهید و زخمی با خون خود نظام را آبیاری نمود، معلولیت و آوارگی که در جریان جنگ‌های طالبان به این مردم تحمیل گردید ناشی از عدم پذیرش مردم از نظام طالبانی می‌باشد، در حال حاضر که بحث نظام انتقالی و عبوری مطرح می‌گردد کاملا در تضاد با خواسته‌های مردم افغانستان می‌باشد؛ زیرا نظام کنونی از لحاظ فراگیری و شمولیت کم‌نظیر است، در صورت موجودیت چنین نظام، هیچ عذر و بهانه‌ی در جهت آوردن نظام دیگر، قابل توجیه نیست؛ بلکه تحمیل خواست اقلیت مسلح، بر اکثریت خردگرا است.
جمهوریت، آئینه تمام‌نمای مردم افغانستان است، هرگونه مذاکره و معامله در مورد اصل نظام، خیانت ملی محسوب می‌گردد، سیاسیون کابل نشین زمانی می‌تواند از نظام مردمی جمهوریت در مذاکرات مسکو و انقره حمایت نمایند که موضع واحد از آدرس مردمی و بر اساس خواسته‌های آنان اتخاذ نمایند، دشمنان نظام، در داخل و خارج از مرزهای کشور در صدد از میان برداشتن دستاوردهای بیست ساله مردم اند، در صورت موفق شدن آنان به این دسیسه، سیاسیون افغان به شمول مردم، با طول و عرض اش قربانی نسخه‌ی تحمیلی خارجی خواهد شد که هیچگونه مداوای درد مردم افغانستان در آن موجود نمی‌باشد؛ لذا با اتکا به اتحاد و همپذیری، نسخه‌ی جمهوریت را به عنوان رفیق راه بیست ساله محفوظ نگهداشته و از دستاوردهای سیال آن بهره مند شویم.

زکریا رادمنش