حماسه وحدت ملی؛ از میراث سید جمال‌الدین تا رسالت امروز ملت افغانستان
در روزگاری که جهان با توفان‌های ژئوپولیتیکی و جنگ‌های نرم روبه‌روست، افغانستان بیش از هر زمان دیگری محتاج آن است که به‌جای برپا کردن دیوارهای تعصب، پل‌های برادری و عدالت بنا کند. تاریخ ما ثابت کرده است که این سرزمین نه با شمشیر دشمنان، بلکه تنها با نفاق داخلی آسیب دیده است؛ و نیز نشان داده است که هرگاه این ملت یکپارچه برخاسته، هیچ قدرتی توان ایستادگی در برابر آن را نداشته است.
افغانستان مجموعه‌ای پراکنده از اقوام نیست، بلکه ملتی واحد با چهره‌های گوناگون است؛ همان وحدت در کثرت که سید جمال‌الدین افغان آن را زیربنای بیداری امت اسلامی و قدرت جوامع شرقی می‌دانست. او باور داشت که ملت، هنگامی قامت استوار می‌یابد که تنوع قومی و فرهنگی به سرمایه‌ای تمدنی تبدیل شود؛ و این، دقیقاً همان رسالتی است که امروز پیش روی ما قرار دارد.
سرزمین ما رنگین‌کمانی از فرهنگ‌هاست؛
از غیرت پشتون تا فرهنگ تاجیک،
از استقامت هزاره تا پیوند سادات با همه اقوام و مذاهب،
از توان ازبیک تا دست تولیدکننده ترکمن،
از توازن بلوچ تا حرکت ایماق و فصاحت عرب.
این‌ها اجزای پراکنده نیستند؛ بلکه اندام‌های پیکری زنده به نام افغانستان‌اند، پیکری که اگر هر عضو آن رنجور شود، تمام آن به درد می‌آید.
همین پیوستگی است که تمدن‌ها را زنده نگه می‌دارد.
همین وحدت است که انقلاب‌های فکری می‌آفریند.
و همین برادری است که در برابر توطئه‌های بیگانه سد می‌سازد.
اما دشمن امروز، همان‌گونه که سید جمال هشدار می‌داد، دیگر با تفنگ نمی‌آید؛ با تفرقه، تبلیغات مسموم، روایت‌سازی قومی و وعده‌های دروغین وارد می‌شود. می‌خواهد ما را از درون بشکند تا نیازی به جنگ بیرونی نداشته باشد.
هر فریادی که بوی نفرت قومی بدهد، تیر زهرآگین اوست؛
و هر شعاری که یک قوم را بر قوم دیگر برتری دهد، بنیان خانه مشترک ما را سست می‌کند.
ای مردم بیدار افغانستان!
اگر مغز بر قلب بشورد،
اگر دست‌ها به‌جای همکاری به‌سوی هم بلند شوند،
یا اگر پاها دو راهه تفرقه را در پیش گیرند،
این پیکر بیمار می‌شود و قدرت ملی فرو می‌ریزد.
اما اگر هر عضو در جایگاه خود بدرخشد،
ملت به قله عزت و شکوه صعود خواهد کرد.
این وحدت، تنها یک آرمان اخلاقی نیست؛
بلکه راهبردی ملی برای عبور از بحران‌های ژئوپولیتیکی امروز است.
جهانی که چندقطبی شده، جایی برای ملت‌های متفرق ندارد؛
قدرت از آن کشورهایی است که انسجام داخلی را مبنای سیاست خارجی و امنیت ملی خود قرار می‌دهند.
پس بیایید:
به‌جای رقابت بر سر قدرت، عدالت در خدمت وطن را معیار سازیم؛
به‌جای نفرت قومی، محبت انسانی و اخوت اسلامی بکاریم؛
به‌جای تخریب یکدیگر، بنای خانه مشترک افغانستان را استوار کنیم.
ای رهبران!
عدالت کنید؛ زیرا بی‌عدالتی اعتماد را می‌کشد و ملت را از هم می‌پاشد.
ای نخبگان و عالمان!
بذر آگاهی بیفشانید؛
زیرا امروز رسالت قلم و منبر، پاسداری از وحدت، وجدان ملی و هویت تمدنی این سرزمین است.
ای ملت بزرگ افغانستان!
دست در دست هم نهید؛
زیرا پرچم تنها زمانی در برابر طوفان ایستادگی می‌کند
که دستان ملت پایه آن باشد.
افغانستان زنده است اگر اعضایش یکی باشند؛
و آینده از آن ملتی است که به‌جای واگرایی، همگرایی را انتخاب کند.
این سرزمین دوباره به عزت خواهد رسید
اگر ما فرزندانش، با الهام از اندیشه‌های سید جمال‌الدین و دیگر بزرگان خود،
راه وحدت، عدالت و بیداری ملی را در پیش گیریم.
نویسنده: سید باقرشاه احمدی
