حکومت سرپرست افغانستان؛ انزوای بین‌المللی و نارضایتی داخلی
چهارسال از روی کار آمدن حکومت سرپرست در افغانستان می‌گذرد، اما واقعیت‌های امروز کشور نشان می‌دهد که شعارهای بلندپروازانه این گروه برای پیشرفت و ترقی، با عملکرد آن کاملاً در تضاد است. تلاش‌های حکومت برای کسب مشروعیت بین‌المللی تاکنون بی‌ثمر بوده است، چرا که وضعیت داخلی کشور با معیارهای جهانی همخوانی ندارد.
دو پیش‌شرط اساسی جامعه جهانی برای به رسمیت شناختن حکومت تشکیل حکومت فراگیر و تضمین تحصیل و اشتغال زنان همچنان در هاله‌ای از ابهام باقی مانده و وعده‌های داده شده به مردم تحقق نیافته است. در حالی که زنان و دختران افغانستان از حقوق ابتدایی خود محروم مانده‌اند، فقر، بیکاری و محدودیت‌های اجتماعی در حال گسترش است و عدالت اجتماعی تنها در شعارها وجود دارد.
نگرانی‌های امنیتی درباره حضور گروه‌های افراطی و تهدیدات آن‌ها نیز همچنان پابرجاست و حکومت در مهار این بحران‌ها چندان موفق نبوده است. نگرانی‌ها و اظهارات جامعه جهانی این مساله را تایید می‌کند. چهارسال گذشته نشان داد که وعده‌های داده شده درباره پیشرفت و رفاه، با زندگی واقعی مردم هیچ سنخیتی ندارد و مردم بیش از همیشه با سختی‌های اقتصادی و اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند.
عدالت اجتماعی و توزیع عادلانه منابع نیز قربانی سیاست‌های ناکارآمد شده است. شکاف‌های اقتصادی و اجتماعی نه تنها عمیق‌تر شده، بلکه احساس نابرابری و نارضایتی عمومی را تشدید کرده است.
مادامی که حکومت سرپرست حاضر به تغییر مواضع خود و پاسخگویی به مطالبات داخلی و بین‌المللی نباشد، افغانستان در مسیر انزوای فزاینده، بحران‌های اجتماعی، اقتصادی و حقوق بشری قرار خواهد داشت؛ مسیری که نه تنها پیشرفتی به ارمغان نمی‌آورد، بلکه زندگی روزمره مردم را به شدت تهدید می‌کند.
