خدا حافظی کامل با تحصیل دختران در افغانستان

طی سه سال حاکمیت حکومت سرپرست، وضع محدودیت‌های تحصیلی، کار و فعالیت و محدودیت‌های عبور و مرور بر زنان و دختران افغان به کم سابقه‌ترین دوران تاریخی این سرزمین رسیده است اخیرا قانونی توسط وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت سرپرست تصویب گردید که بر اساس آن صدای زن نیز عورت پنداشته شد. با وجود واکنش‌های داخلی و بین المللی به وضع این قانون؛ اما وزارت امر به معروف و نهی از منکر کمترین انعطاف و بازنگری در این مورد نداشته و بر اجرایی شدن آن تاکید کرده است.

پس از صدور این حکم، وضع محدودیت بر رسانه‌ها عملیاتی و علت آن حرام پنداشتن نشر تصاویر زنده عنوان گردید. در پی این حکم رسانه‌های تصویری در چندین ولایات تعطیل و از حضور رسانه‌ها در نشست‌های مقامات حکومتی در برخی از ولایات جلوگیری گردید. چند روزی از اجرایی شدن این محدودیت‌ها سپری نمی‌گردد که خبر از مسدود شدن انستیتوت‌های صحی به روی دخترانی که نرسینگ و قابلگی می آموختند یأس و نا امیدی مضاعفی را بر جامعه افغانی، به خصوص زنان تحمیل کرد.

ویدیوهایی در فضای مجازی دست به دست می‌گردد که در پی مسدود شدن انستیتوت‌ها، دخترانی که صبح امید را به هدف تحصیل به انستیتوت‌ها مراجعه کرده بودند و مدیران این نهادهای تحصیلی خبر مسدود شدن را به آنان داده است، صدای گریه و ضجه‌ی این دختران هر انسانی را متاثر می‌سازد. تعدادی از این دختران در آستانه فراغت بودند که بعد از سپری شدن دوره‌ی عملی استاژ، آماده ارائه خدمات صحی در شفاخانه‌ها بودند و تعدادی نیز به امید روزهای بهتر و ارائه خدمات به بانوان رنج دیده‌ی این سرزمین روزهای پر از امید را سپری می‌کردند؛ اما به تعطیلی کشاندن آن، ضربات روحی-روانی مهلکی را بر این قشر تأثیرگزار جامعه وارد کرد.

تحصیلات بانوان در هر زمینه به خصوص در رشته‌های طبی همچون نرسینگ، قابلگی و جراحی از مقتضیات دین اسلام و آموزه‌های انسانی است؛ زیرا بانوانی که وضع حمل می‌گیرند نمی‌توانند جهت ولادت به پرسنل صحی مرد مراجعه کنند و آن عده از بانوانی که نیازمند جراحی می‌باشند نیز وضعیت مشابه را دارند. در افغانستان مسئله ناموسی و زنان خط سرخ پنداشته می‌شود، اگر زنی برای ولادت دچار عارضه صحی گردد و با خطر مرگ و میر ناشی از زایمان مواجه گردد در صورت نبود کدر صحی و قابله زن، نمی‌توانند آنان را نیز داکتران مرد ببرند، در نتیجه زایمان یا بصورت طبیعی باید وضع حمل گردد یا اینکه زن حامله باید جان به حق بسپارد.

به تعطیلی کشاندن مراکز علمی و اکادمیک به روی دختران و زنان این سرزمین نه با آموزه‌های اسلامی در تطابق است و نه با فرهنگ و عنعنات افغانی، دین اسلام تعلیم و تحصیل علوم را برای مرد و زن فرض گردانیده است؛ زیرا اولین آیه‌ی که بر پیامبر اسلام نازل شد آیه‌ی « اقرأ» بود یعنی بخوان، و در حدیث نیز از پیامبر اسلام نقل شده است که « اطلبوالعلم الی بالصین»، بنا بر این یکی از ماموریت‌های اساسی دین اسلام مبارزه با جهل و بی سوادی بوده است؛ چنانچه پیامبر اسلام یکی از شروط آزادی اسیران دشمن را تعلیم دانش و خواندن و نوشتن به مسلمانان گذاشته بود، بر اساس این دستور پیامبر، هر اسیری که به مسلمانان خواندن و نوشتن می آموخت از قید رها می‎‌گردید.

در فرهنگ افغانی نیز سرزمین ما افتخار بزرگ‌ترین امپراتوران، حکما، عرفا فیزیکدانان و منجمان تاریخ بشریت را داشته است، سلطان محمود غزنوی امپراتور تاریخ این سرزمین، مولانا جلال الدین بلخی، بیدل دهلوی، ثنایی غزنوی، ابوعلی سینا بلخی، ابوریحان البیرونی و دهها حکیم و دانشمند این سرزمین که این سطور از گنجایش اسامی پر بار شان عاجز است از افتخارات این مرز و بوم بوده است. همینطور زنانی همچون رابعه بلخی، پروین اعتصامی، گوهرشاد بیگم، نازو انا،زرغونه انا، ملکه ثریا، سلطان راضیه، زرغونه کاکر و دهها شخصیت دیگر که در سیاست و ادب این سرزمین نقش تاریخی موثر داشتند بیانگر فرهنگ و عنعنات این سرزمین است؛ بنا بر این در نقطه‌ی که اکنون قرار داریم یکی از خجالت آورترین و تاریک ترین نقطه‌ی تاریخ این سرزمین است که افغانستان هیچگاه آن را تجربه نکرده است.

سه سال مدت زمان کافیست که اگر حکومت بخواهد نصاب درسی را تغییر داده و یا هرنوع اساتید و آموزگار استخدام کرده و به تعلیم و تربیت فرزندان این سرزمین مبادرت ورزد؛ اما ظاهرا چنانچه مشاهده می‌گردد، حکومت در قبال مردم نه به با دید ملت؛ بلکه با زاویه دید اسرای جنگی با آنان مراوده دارند؛ زیرا هیچ دولتی ملت اش را به چنین مجازاتی که سرنوشت اش به جهل و تاریکی ختم گردد معذب نمی‌سازد؛ در پی چنین تصامیم تحمیلی اگر بدن فیزیکی ملت زنده است؛ اما روحا مرده اند؛ تداوم بیشتر از این باعث ننگ تاریخی گردیده و محاسبات اخروی را برای عاملین این وضعیت سخت تر خواهد کرد؛ زیرا به اندازه هر قطره اشک که از چشمان مردم این سرزمین سرازیر گردد خشم الهی را در پی خواهد داشت و در این صورت حاضر شدن در پیشگاه خداوند امر دشوار توأم با سر افکندگی خواهد بود.