روز جهانی جوانان و آینده مبهم جوانان افغان

روزگار جوانی، زمان بالندگی است، جوانان سرشار از هدف و انگیزه‌اند تا بتوانند آینده‌ای روشن و درخشان برای خود بسازند. آیندۀ پویای هر جامعه به داشتن جوانانی موفق، سلامت و هدفمند وابسته است. با این حال جوانان برای اینکه بتوانند از این دوران بهترین بهره را ببرند، نیازها و خواسته‌هایی دارند که توجه دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی را می‌طلبد، روز جهانی جوانان در 12 اگوست بر مشکلاتی تمرکز دارد که برخی از جوانان در سراسر جهان تجربه می‌کنند. نیمی از کودکان بین 6 تا 13 سال فاقد مهارت‌های اساسی خواندن و ریاضی هستند و فقر دوران کودکی هنوز یک مشکل رایج در سطح جهانی است، واضح است که با چنین وضعی جمعیت جوان آینده با مشکلات بسیاری مواجه خواهد بود، سازمان ملل متحد روز جهانی جوانان را برای کمک به جلب آگاهی نسبت به این مسائل، انتخاب کرده است، روز جهانی جوانان زمانی برای تفکر و همچنین عمل است، کنسرت‌ها، کارگاه‌ها و رویدادهای فرهنگی زیادی برای آن   برگزار می‌شود و لازم است که همۀ مردم با حضور خود به مسائل جوانان توجه کنند، این ابتکاری است که ویژگی‌های جوانان را ارج می‌نهد و چالش‌هایی را که جوانان نوپای امروزی با آن روبه‌رو هستند، تصدیق می‌کند.

اما در افغانستان روز جهانی جوانان در حالی فرا می‌رسد که تعداد کثیری از جامعه جوان افغان در اوضاع رنج، فقر و بلاتکلیفی در قبال آینده سپری می‌کنند، افغانستان یکی از کشورهایی است که جوان ترین جمعیت را در خود جا داده است، جوانان امروز افغان در داخل کشور آواره اند، عده‌ای از آنان با وجودی که مشغله‌های فنی حرفه‌ای آموزش دیده اند؛ اما با وجود بازار نا متعادل در حالت بلاتکلیفی سپری می‌کنند، تعدادی از این جوانان به کشورهای دور و نزدیک آواره شده اند، تعدادی هم در حال تصمیم گیری برای ترک وطن هستند، این نیروی جوان که امروز افغانستان در اختیار دارد کمتر کشورهایی در جهان هستند که چنین نیرویی در اختیار داشته باشند، اما در کشور ما به دلیل نبود برنامه و استراتژی برای آینده جوانان این بازوان توانمند جامعه کاملا به فراموشی سپرده شده اند، جوانان افغان یا در رویای شغل در وطن هستند که برای شان مقدور نیست یا هم آهنگ خارج از وطن در سر دارند که به دلیل عدم امکانات و سختی‌های راه مسیرهای پر چالش و مرگبار را باید پشت سر بگذارند، همانطور که شاهد هستیم جوانان افغان در کشورهای مختلفی همچون پاکستان، ایران، تاجیکستان، کشورهای اروپایی و امریکایی آواره اند که موج بازگشت شان از این کشورها را شاهد هستیم.

از جانب دیگر عدم دسترسی به تحصیلات عالی و سطح پایین کیفیت آموزشی در کشور این جوانان را در قبال آینده بدبین ساخته است، کاهش احساس تعلق به وطن یکی دیگر از مشکلات جوانان افغان است، انحصار قدرت و عدم خوش بینی به آینده این جوانان را سرخورده و نا امید ساخته است، استخدام در ادارات حکومتی صرفا بر اساس ارتباطات و واسطه‌ها صورت می‌گیرد، نقش قومیت و عقاید نیز در استخدام‌ها پر رنگ است، فرزند یک شخص فقیر که هیچ شناخت و واسطه در ادارات ندارد نمی‌تواند به وظیفه دسترسی یابد، در چنین حالت نه حس وطن دوستی در ضمیر یک جوان می‌ماند و نه تعلق خاطر که بتوانند برای وطن مفید واقع گردد، چنین اشخاص وقتیکه می‌بینند هیچ توزیع عادلانه قدرت و ثروت در جامعه صورت نمی‌گیرد، نا خود آگاه عقده‌ای شده و به خرابکاری رو می‌آورند، این جوانان ممکن است به دلیل فقر و بیکاری عضو باندهای تبهکار، گروههای مسلح و راهزن‌های حرفوی گردند که در هر حالت برای مملکت زیان آور بوده و ثبات و امنیت جمعی را به مخاطره می‌اندازند، لذا حکومت باید مسئولانه در راستای رفع چالش‌های فقر و بیکاری قدم بردارد و فرصت‌ها و امکانات اقتصادی را عادلانه توزیع نمایند، تا جوانان بیش از این سر خورده نگردد، هرچند برخی اقدامات حکومت در راستای کاهش بیکاری ستودنی است، بستن قرار داد با کشور قطر از مجرای قانونی باعث می‌گردد که تعدادی از خانواده‌های افغان از فقر نجات یابند، در این پروسه هم اگر شفافیت رعایت شوند و افراد کم واسطه نیز موفق گردند به این کشور منتقل گردند یک دستاورد کلان برای حکومت محسوب می‌گردد، از این رو، ضرورت است که برای رسیدگی به معضلات و چالش‌های جوانان راهکارهای منظم و چدی در نظر گرفته شود تا این قشر تأثیرگزار از نعمت کار و فعالیت، تعلیم و تحصیل درخور شأن بهره‌مند گردند و آینده افغانستان به سمت ثبات و توسعه گام بردارد.

یادداشت اختصاصی / خبرگزاری سریع