عشق و جان نثاری در مکتب امام حسین

امام حسین (ع) تنها فداکار تاریخ بشریت است که توانست به این پیمانه عظمت یک حرکت الهی را خلق کند، او از خود و داشته هایش گذشت تا نسل بشریت مسیر حقیقت یابی را بازیابد. او چشمه‌ی فوران رحمت الهی را به روی همه فوران تر از قبل نمود، با جان نثاری به همه فهماند که در این دین و آئین ارزش هایی وجود دارد که اگر بشریت به آن متمسک شوند میتوانند به راههای رسیدن به خداوند بهتر آشنا شوند. او عشق را با خون سرخ اش عملا تمثیل کرد و به عاشقان واقعی درگاه حق آموخت که نیستی در پیشگاه خداوند به این شیوه ممکن است. برای امام حسین (ع) ممکن بود که زندگی خود را باتسلیم شدن  به اراده یزید نجات بخشد، لیکن مسئولیت پیشوا و نهضت بخشاسلام اجازه نمی‌داد که او یزید را به عنوان خلیفه بشناسد. او  خود را برایقبول هر ناراحتی و فشاری به منظور‌‌ رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیهآماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان سرزمین خشک و در روی ریگ‌های تفتیدهعربستان روح امام حسین فناناپذیر است.‌ای پهلوان و‌ای نمونه شجاعت و‌ایشهسوار من،‌ای امام حسین.

توماس ماساریک درباره حادثه کربلا سخن می‌گوید :

بسیاری از مورخین ما به کم و کیف این رسم و ازدیاد عزاداری واقف نبوده،جاهلانه سخن می‌گویند و وضع عزاداری پیروان امام حسین (ع) را مجنونانهمی‌پندارند و ابداً بدین نکته پی نبرده‌اند که این مسئله در اسلام چه تحولاتیرا به وجود آورده و جنبش و نهضت مذهبی که از تعزیه داری در این قوم پیداشده در هیچ یک از اقوام و ملل دیگر عالم پیدا نشده است. با یک نظر دقیقدر ترقیات دوصد ساله پیروان حضرت علی (ع) در هندوستان که عزاداری راشعار خود نموده‌اند تصدیق خواهیم کرد که بزرگ‌ترین “عالم اصلی مزیت ” راآن‌ها پیروی می‌کنند.

دوصد سال پیش پیروان علی و امام حسین (ع) در سرتاسر هندوستان دراقلیت بودند و همین حال را درممالک دیگر داشتند. امروزه در ممالک مترقی وثروتمند مسیحی اگر بخواهند چنین ماتم و عزاداری را به پا نمایند با صرفمیلیون‌ها دالر باز هم به تأسیس چنین مجامع و مجالس عزاداری موفقنخواهند شد. گرچه کشیشان ما هم از ذکر مصائب حضرت مسیح، مردم رامتأثر می‌سازند، ولی آن شور و هیجانی که در پیروان امام حسین (ع) یافتمی‌شود، در پیروان مسیح یافت نخواهد شد و گویا سبب این باشد که مصائبمسیح در برابر مصائب امام حسین (ع) مانند پرکاهی است در مقابل یک کوهعظیم پیکر.