عودت مهاجران؛ گرمای سوزناک و کم توجهی حکومت و شهروندان

مهاجرت یک پدیده‌ای جهانی است که اکثریت قاطع کشورهای جهان با آن مواجه اند؛ مهاجرت به دلایل سیاسی، اقتصادی، امنیتی و… نظر به خواست و اراده مردم یک سرزمین پیشاپیش کشور مقصد مشخص گردیده و بصورت انفرادی و خانوادگی عازم می‌گردند، پدیده‌ای مهاجرت افغان‌ها حدود شصت سال است که به کشورهای همسایه جریان دارد، به خصوص کشور ایران همواره یکی از مقاصد اصلی مهاجرتی برای مردم افغانستان بوده است، این مردم در تغییر و تحولات گوناگون سیاسی، اقتصادی عزم ایران می‌کردند و با انجام کارهای شاقه، نفقه عیال شان را تأمین می‌کردند، اما اکنون تصمیم مقامات دولت بر این است که مهاجران غیر قانونی باید به کشور خود برگردند، تصمیم به بازگشت و یا بقای مهاجران مربوط دولت همسایه می‌گردد؛ زیرا هر کشوری با نظرداشت امکانات و معذوریت‌های داخلی اش می‌تواند نفع و ضرر را سنجیده و تصمیم‌گیری نمایند؛ با این حال هم اکنون روزانه هزاران نفر از هموطنان ما وارد کشور می‌گردند که کمترین امکانات و تسهیلات ابتدایی زندگی برای شان میسر نیست، هوای گرم تابستان، عدم امکانات زیستی و بهداشتی، اطفال و اشخاص سالخورده میان مهاجران به وفور دیده می‌شوند که به دلیل جبر طبیعت توان تحمل چنین زندگی شاقه برای شان دشورا است؛ لذا هر فرد افغان به زعم خود مکلف اند تا در چنین اوضاع سخت و شاقه به یاری هموطنان شتافته و هر آنچه اندک از امکانات زندگی در اختیار دارند نیز به یاری شان شتافته و از فاجعه انسانی جلوگیری نمایند.

سرازیر شدن صدها هزار هموطن عودت کننده طی یکماه اخیر معضلی است که حتی می‌تواند نظام را به دردسر و جنجال بزرگ مواجه سازد، نبود امکانات ابتدایی زندگی، عدم اسکان و سرپناه و فقر روز افزون از چالش‌های عمده فرا راه نظام و مردم افغانستان است که هم اکنون با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، دولت اگر در زمینه بحران انسانی عودت کنندگان توجه جدی نکند خطر بحران نا امنی قابل پیش بینی است، این مهاجران که اندک پولی برای گذران روزمره زندگی در اختیار ندارند بجای فرصت برای توسعه وطن، به خطر جدی برای امنیت و ثبات تبدیل خواهند شد، فقر یکی از خطرناک‌ترین پدیده‌هایی است که می‌تواند انسان را به سمت هرنوع پرتگاه سوق دهد، در صورت عدم مدیریت موفقانه دولت بر اوضاع عودت کنندگان، این پتانسیل محتمل است که آنان به گروه‌های تروریستی و مخالفین تالبان جلب و جذب شده و علیه امنیت کشور اقدام کنند، وقتیکه برخی از این افغان‌ها بخاطر پول و امکانات داعش در کشورهای عراق و سوریه جلب داعش می‌گردند، در افغانستان به طریق اولی این احتمال تقویت می‌گردد، گروه داعش هم اکنون در کمین است تا به نحوی با آنان ارتباط برقرار کرده و صفوف شان را تقویت نمایند؛ از سوی دیگر، جبهات مقاومت نیز به پذیرش آنان برای ایجاد جنگ و درگیری چراغ سبز نشان داده است، امرالله صالح در صفحه توئیترش عودت کننده ها را به مقاومت و ایستادگی علیه حکومت فراخوانده است، طبعا این ظرفیت و امکانات که بتواند زندگی شان را با مقداری پول تمویل کند موجود است، اگر فقر و فلاکت آنان به نحوی رفع نگردد و زمینه‌های کار چه در داخل و چه در خارج از کشور برای شان میسر نگردد، گزینه برای بقا صرفا پیوستن به گروههای تروریستی و جبهه مقاومت است که در این صورت افغانستان وارد فاز جدیدی از بحران امنیتی خواهد شد.

بنا بر این بر می‌تابد که حکومت در همکاری با مردم از چندین جهت به یاری عودت کننده‌ها بشتابند، حکومت باید نهادهای مردمی تشکیل داده و از این طریق کمک‌های مردم را جمع آوری و به مهاجران منتقل نمایند، هم اکنون موسسات خیریه و اشخاص زیادی هستند که انگیزه برای این کار دارند ولی به دلیل عدم هماهنگی حکومت و چراغ سبز نشان ندادن حکومت همه سرجای شان مسکوت مانده اند، بخش کمک‌های مردمی باید فعال گردد تا وضعیت رقت‌بار عودت کننده‌ها بهبود یافته و کشور به دام بحران سقوط نکند، از سوی دیگر مقامات حکومت باید در پی جذب دونرها به کشورهای مختلف بروند و برای تهیه مواد خوراکه و البسه و تهیه اسکان مشکلات مهاجران را مرفوع سازد، بی تفاوتی حکومت در این زمینه باعث دلسردی شهروندان گردیده و مکلفیت اسلامی حکومت نیز ایجاب نمی‌کند که در چنین وضعیت بحرانی دست زیر الاشه نشسته و صرفا نظاره‌گر اوضاع باشد، حکومت به عنوان پدر جامعه باید فراتر از حد تصور تلاش به خرج دهد، هموطنان ما حق زندگی عزتمندانه در وطن را دارند، این وطن ملک مشاع همه افغان‌هاست و هیچ کسی نمی‌تواند امکانات و بودجه این وطن را به تنهایی نوش جان کرده و هموطنان نیازمند ر به باد فراموشی بسپارند.