فرار مغزها؛ دردی ناسور برای آیندهی افغانستان
آموزش و تحصیل در افغانستان با مشکلات بنیادی و اساسی روبرو بوده و عموم مردم بخصوص جوانان این فقدان را متوجه شده و برای رسیدن به اهداف علمی خود اقدام به ترک وطن و خانواده میزنند.
کسب علم و دانش همواره چالش های برای جوانان کشور بوده و برای کسب تحصیل از هیچگونه اقدامی دریغ نکرده و تلاش میکنند با رسیدن به درجات رفیع دانش برای پیشرفت و ترقی خود و کشور مفید باشند.
در همین حال، مجتبی نیازی، یکی از جوانان نخبهی کشور برای پیشرفت و روشنایی جامعه بهخصوص زنان تلاش های مفیدی را انجام داده و به اهداف قابل توجهی در داخل افغانستان دسترسی پیدا کرده است.
او علم و دانش را میراث خانوادگیاش مینامد. پدر و پدربزرگش، هر دو معلم بودند و کتاب های زیادی را به او هدیه داده بودند. آموزشهای ساده و فشرده در یک خانه و خانواده کوچک سبب میشد که او در مکتب همیشه اول نمره باشد. در صنف ششم وارد فضل بزرگی از زندگیاش شد و به یکی از بزرگترین آزمونهای سراسری افغانستان «آزمون افغانترک» شرکت کرد. هزاران دانشآموز از سراسر کشور به رقابت پرداخته بودند و از میان آنها تنها ۱۰ نفر انتخاب میشدند. او در میان آنها اول نمره عمومی شد، اما این شانس کوتاهمدت بود. زندگی برای خانواده او در همان سال به سختترین شکل ممکن مبدل شد، چون پدرش با درآمد کم معلمی تمام هزینههای زندگی را تأمین کرده نمیتوانست. مجتبی برای تأمین مصارف خانه به زراعت و مالداری رو آورده بود و در کنار درس کار میکرد. این سختی های روزگار او را تحت فشار مشقت باری قرار داد که رویاهای او را به تیرگی کشاند.
وی در کنار مشکلات بد زندگی دچار مریضی کمعلاج نیز شد و به علت بیماری سختی های زیادی را تجربه کرد. او در کنار درس خواندن، سالها از مشاغل شاقه مختلف مانند کارگری، سبزیفروشی، مالداری، میوهفروشی ویا هم کار در زمینها و خانههای مردم هزینههای زندگی را بدست میآورد.
در کنار کارهای سخت روستایی، علم و دانش در دل او شعلهور شده بود در کنار این که درس میخواند برای مردم به خصوص دختران تدریس میکرد و آرزوی پیشرفت افغانستان را در سر داشت. برای روشن سازی افکار مردم تلاش و فعالیت های زیاد اجتماعی را در داخل افغانستان انجام داده است.
مجتبی همچنان با وجود داشتن دانش ابتدایی، به دلیل پشتکار و استعدادش توانست لقب “نخبهترین دانشآموز” را در یکی از مراکز آموزشی در کابل کسب کند . مجتبی توانست با کسب بالاترین جایگاه اول را چندین بار در امتحانات آزمایشی کانکور در سراسر افغانستان کسب کند، اما بنابر مشکلاتی که دامنگیرش شد، او مجبور به ترک افغانستان شده و به پاکستان رفت.
مجتبی در پاکستان نیز از راه دور فرصتی تازهی برای تغییر زندگی بسیاری از دختران بازمانده از تحصیل پیدا کرده و درسهای آنلاین را فراهم کرده و برایشان تدریس میکرد و تغییر جامعه را در با سواد شدن دختران و زنان در افغانستان میبیند و میگوید که برای پیشرفت یک سرزمین تنها راه حل باسواد شدن و استفاده از علم است.
او نهتنها علم را به این دختران منتقل کرد، بلکه با برقراری ارتباط با دانشگاهها و موسسات آموزشی معتبر خارجی، درهای جدیدی از فرصتهای آموزشی را برای آنها گشود. با رهنمایی و کمکهای مجتبی، بسیاری از این دختران توانستند بورسیههای تحصیلی در دانشگاههای خارجی دریافت کنند و به آیندهای روشنتر و پرامیدتر دست یابند.
در حال حاضر مجتبی در امریکا است و به همه دانش آموزان خود صنف های آنلاین تنظیم کرده است و از آنجا نیز برای دانشآموزان اش تدریس کرده و در گرفتن بورسیه برایشان همکاری میکند. و خودش نیز در یکی از دانشگاههای امریکا مصروف تحصیل است و آرزو دارد که روزی تمامی نخبههای افغانستان بتوانند به کشور بازگردند و برای این سرزمین خدمت کنند.