فصل شرم بشریت؛ فاجعه‌ی خاموش علیه مردم و زنان افغانستان
در عصر فناوری و حقوق بشر، جهانیان از عدالت و برابری سخن می‌گویند، اما افغانستان در سکوتِ رسانه‌ها، شاهد یکی از بزرگ‌ترین تراژدی‌های قرن است. این مقاله، تحلیلی مستند و انتقادی است که با استناد به گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری، وضعیت اسف‌بار مردم افغانستان، به‌ویژه زنان، را بررسی می‌کند و جامعه‌ی جهانی را به چالش می‌کشد.
فصل اول: افغانستان؛ سقوط آزاد یک ملت
پس از تسلط حکومت سرپرست در ۲۰۲۱، افغانستان با بحران‌های چندبعدی روبه‌رو شده است:
– اقتصاد: تحریم‌ها و توقف کمک‌های بین‌المللی، ۹۷٪ مردم را به زیر خط فقر کشانده است (برنامه‌ی توسعه‌ی ملل متحد، ۲۰۲۳).
– حقوق بشر: اعدام‌های فراقضایی، سرکوب اقلیت‌ها (هزاره، تاجیک)، و ممنوعیت آزادی بیان (گزارش عفو بین‌الملل، ۲۰۲۴).
– مهاجرت: ۸ میلیون افغان آواره شده‌اند که بسیاری در ایران و پاکستان با بازداشت و اخراج روبه‌رو هستند (کمیساریای عالی پناهندگان، ۲۰۲۴).
فصل دوم: نسل‌کشی آرام زنان افغانستان
زنان افغان نه تنها از حقوق اولیه محروم شده‌اند، بلکه به‌عنوان شهروند درجه چندم تحقیر می‌شوند:
– آموزش: ممنوعیت تحصیل دختران بالای ۱۲ سال، بسته شدن دانشگاه‌ها، و تعطیلی مراکز آموزشی زنان (یونیسف، ۲۰۲۳).
– کار: اخراج دسته‌جمعی زنان از ادارات دولتی و NGOها (سازمان بین‌المللی کار، ۲۰۲۴).
– آزادی‌های مدنی: ممنوعیت سفر بدون محرم، حجاب اجباری، و ممنوعیت حضور در پارک‌ها (دیده‌بان حقوق بشر، ۲۰۲۳).
– خشونت: افزایش ۵۰٪ی ازدواج‌های اجباری و خودسوزی زنان در غرب افغانستان (گزارش UN Women، ۲۰۲۴).
فصل سوم: نقشه‌ی خیانت جهانی
۱. سازمان‌های بین‌المللی: وعده‌های پوچ
– سازمان ملل با صدور ۱۵ قطعنامه‌ی بی‌اثر، عملاً به مشروعیت بخشی ادامه داده است.
– نهادهای حقوق بشری به جای تحریم، تنها به گزارش‌نویسی بسنده کرده‌اند.
۲. دولت‌ها: دوگانگی اخلاقی
– غرب: پس از ۲۰ سال جنگ، افغانستان را رها کردند و اکنون پناهندگان را دیپورت می‌کنند.
– کشورهای اسلامی: هیچ اقدام عملی برای حمایت از زنان افغان انجام نداده‌اند.
فصل چهارم: پرسش‌های بی‌پاسخ از وجدان جهان
۱. چرا جامعه‌ی جهانی برای اوکراین ۱۲۰ میلیارد دالر کمک می‌کند، اما به قحطی افغانستان بی‌توجه است؟
۲. آیا حقوق بشر تنها برای کشورهای غربی معنا دارد؟
۳. آیا زنان افغان سزاوار زندگی انسانی نیستند؟
نتیجه‌گیری: راه‌کارهای فوری
۱. تحریم هوشمند: فشار اقتصادی هدفمند.
۲. حمایت از آموزش زیرزمینی: تأمین اینترنت رایگان و مکاتب آنلاین برای دختران.
۳. پناهندگی امن: باز کردن درهای کشورها به ویژه برای زنان فعال و روزنامه‌نگاران.
۴. دادگاه بین‌المللی: محاکمه‌ی رهبران در دیوان کیفری بین‌المللی.
پیام پایانی
سکوت جهان در قبال افغانستان، تکرار تاریخ سیاهی چون رواندا و سوریه است.
زنان افغان نه به ترحم، که به عدالت نیاز دارند. اگر امروز صدای آنان ناشنیده بماند، فردا نوبت دیگران خواهد بود.
نویسنده: ببرک سائل
