قهرمانان فلم‌ها و تماشاگران بی‌رمق دنیای واقعی
هند در دنیای سینمای هنری جایگاه ویژه‌ای دارد. در جهان خیال و تصور، فلم‌های هند نمایشگر قهرمانی، شجاعت و غیرت‌اند.
هر فلم، پر از شعارهای بلند عدالت‌خواهی است؛ هر قهرمان کوه‌ها را با اشاره‌ای فتح می‌کند و هر شرور با یک ضربه بر زمین می‌افتد.
اما افسوس! این قهرمانی‌ها فقط محدود به پرده‌ی سینما هستند.
در میدان واقعی عمل، زمانی که دفاع از حق و عدالت نیاز باشد، همان قهرمانان با سخنان تهی، بیانیه‌های توخالی و دیالوگ‌های فلمی بسنده می‌کنند.
در دنیای واقعی، نه قهرمانی باقی مانده، نه انتقام گرفته می‌شود، نه غروری دیده می‌شود و نه غیرتی!
پاکستان، این همسایه‌ی کهنه‌کار فتنه‌ها، بارها و بارها بر خاک هند تجاوز کرده، خون بی‌گناهان را ریخته و جان ورزشکاران را گرفته،
اما هند — این کشور قهرمانان سینمایی — تنها در برابر رسانه‌ها با دیالوگ‌های مضحک واکنش نشان می‌دهد:
«ما پاسخ سختی خواهیم داد!»
«این تجاوز بی‌پاسخ نخواهد ماند!»
«ما این موضوع را به مجامع بین‌المللی خواهیم کشاند!»
من، ببرک سائل، بر اساس مشاهداتم می‌نویسم:
هند امروز نه کشور قهرمانان واقعی، بلکه صحنه‌ی تماشای جهانی شده است؛ جایی که تئاترهایی از استقلال، غیرت و اراده، به نمایشی خنده‌آور بدل شده‌اند.
تجاوز تازه‌ای که پاکستان مرتکب شد و بار دیگر بی‌گناهان را کشت، این حقیقت را روشن کرد که:
هندِ فلم‌ها، تنها در فلم‌ها قهرمان است، اما در دنیای واقعی، تماشاگر بی‌دست و پای صحنه‌ی ذلت شده است.
اگر غیرت واقعی وجود می‌داشت، اگر ذره‌ای از شجاعت فلمی به جهان واقعی سرایت می‌کرد، هند انتقام خون اتباعش را می‌گرفت.
اما افسوس، که در فلم‌ها «راج»، «ویر» و «باجی راو» کوه‌ها را از جا می‌کنند،
ولی در دنیای واقعی، رهبران هند از ترس واکنش دشمن، حتی انگشت بر انگشت می‌زنند و کاری نمی‌کنند.
هند باید انتخاب کند:
یا خود را با قهرمانی‌های خیالی فلم‌ها فریب دهد،
یا در میدان واقعی، از خاک، عزت و خون مردمش دفاع کند.
در غیر آن صورت، جهان خواهد دانست که هند، فقط یک صحنه‌ی تئاتر است، جایی که قهرمانی فقط در برابر دوربین وجود دارد، اما در میدان واقعیت، تنها سکوت و تماشای حقارت باقی مانده است.
نویسنده: ببرک سائل
