لزوم به تعدیل واحدهای اداری توسط حکومت سرپرست
دفتر مقام ولایت پنجشیر از اضافه کردن دو ناحیه جدید در این ولایت کوچک خبر داد که با حضور والی و مقام‌هایی از کابل در پنجشیر افتتاح گردید. اقدام به توسعه خدمات اداری و ایجاد سهولت در امر خدمت‌گذاری به مردم افغانستان در هر نقطه‌ی این سرزمین که باشد مایه مسرت و خوشی است؛ زیرا هموطنان ما که به هرنوع سهولت و ترقی دست یابند مستحق اند. این مردم بیش از چهل سال است که جنگ و صدای تفنگ و باروت را تجربه کرده اند و کمتر از توسعه و خدمات دولتی بهره‌مند شده اند، از این جهت خوشحال کننده است که در عوض اخبار جنگ و کشتار، خبرهای ساخت و ساز و توسعه خدمات اداری شنیده می‌شود.
با این حال، چنانچه از حکومت‌های گذشته تا کنون در امر تعدیل واحدهای اداری کشور کمتر توجه شده است پیامد آن رنج و مشقات مردم افغانستان بوده است. حکومت‌های گذشته افغانستان به دلیل تبعیض‌های ناروا برعلیه این مردم که منشأ حزبی، سمت‌گرایی، قومیت و … داشته است در جهت مصرف عادلانه بودجه ملی افراط و تفریط قابل توجهی داشته است؛ هرچند با ملاحظه این مورد که بخش عمده بودجه را صرف جنگ برعلیه هموطن شان می‌کردند؛ اما کم و بیش بودجه‌های توسعه‌ی که وجود داشت نیز به تناسب زورگویی هر زورمند به ولایات مورد نظرشان سوق داده می‌شد.
لازم است که به عنوان نمونه بی عدالتی در ایجاد واحدهای اداری را به صورت مقایسه‌ی بررسی کنیم. مثلا همین ولایت پنجشیر با همین نفوس و جغرافیایی که دارد در حکومت قبلی عنوان ولایت به خود گرفت؛ اما در مقایسه با ولایت‌های قندهار، بلخ، غزنی و هلمند شاید بتوان گفت که از منظر مساحت و نفوس به اندازه یکی از ولسوالی‌های این ولایت‌ها هم نباشد، با این حال بخاطری که در ساختار قدرت حکومت قبلی نقش قابل توجه داشتند این ولسوالی را به ولایت تبدیل کردند.
نمونه‌ی دیگر ولسوالی سروبی با تعداد نفوس حدودا 150 هزار نفر در ساختار اداری کشور یک ولسوالی است؛ اما در آن‌سو ولسوالی جاغوری با نفوس یک میلیونی و مساحت چندین برابر سروبی تا هنوز عنوان ولسوالی را به خود دارد؛ همینطور اگر مسئولین محترم دقت بیشتری به خرج دهند، از این دست ولسوالی‌های و ولایت‌های غیر عادلانه در کشور به وفور یافت می‌شود؛ بنا بر این حکومت اسلامی استوار بر اصول اسلام است، یکی از این اصول اجرای عدالت در ابعاد گوناگون حکومت‌داری است. با این حال چنانچه مردم جنگ‌زده‌ی افغانستان عزیز همچون یتیمان بی سرپرست همواره سرکوفت خورده اند و هیچگاه دست نوازش حکومت‌ها بر سرشان کشیده نشده است تقریبا به بی عدالتی‌ها عادت کرده اند. عدم دسترسی به خدمات دولتی و عدم اجرای عدالت را با وجودی که ناراض اند یک امر عادی می‌پندارند؛ زیرا تا حدی قابل توجهی در مورد بی عدالتی‌ها قباحت‌زدایی گردیده است.
از این رو، بی عدالتی قبیح است و عادی ساختن آن قبیح‌تر، لذا از مسئولین حکومت سرپرست که عمدتا علمای دین هستند، مردم بیشتر چشم انتظار اجرای عدالت و ارائه خدمات یکسان در سراسر کشور هستند. مردم افغانستان انتظار دارند که کابینه محترم حکومت سرپرست با توجه به همین مقدار بودجه‌ی که در دسترس دارند تعدیل واحدهای اداری و توزیع عادلانه فرصت‌ها و امکانات را به سراسر کشور آنچنان که شریعت اسلامی حکم می‌کند تنفیذ کرده و به اجرا بگذارند تا خیر دنیا به مردم رسیده و اجر دنیوی و اخروی به اجرا کننده‌های عدالت کمایی گردد.
