لیلة المبیت؛ شبی که جان فدای اسلام شد
لیلة المبیت یکی از حماسی‌ترین واقعه‌های صدر اسلام است که در شب اول ماه ربیع‌الاول سال چهاردهم بعثت رخ داد. در این شب تاریخی، حضرت علی (ع) با ایثاری بینظیر، در بستر پیامبر اکرم (ص) خوابید تا دشمنان را فریب دهد و امکان هجرت پیامبر از مکه به مدینه را فراهم کند.
زمینه توطئه:
سران قریش از ترس گسترش اسلام، در «دارالندوه» جمع شدند تا درباره سرنوشت پیامبر (ص) تصمیم بگیرند. آن‌ها پس از رد گزینه‌هایی مانند زندانی یا تبعید کردن، در نهایت به توطئه‌ای شوم برای قتل ایشان رأی دادند. نقشه آن بود که گروهی از جوانان مسلح از هر قبیله، همزمان به خانه پیامبر هجوم برده و او را به قتل برسانند تا مسئولیت قتل بر دوش همه قبایل باشد و طایفه بنیهاشم نتوانند با تمام قریش بجنگند.
فداکاری بی‌همتا:
با الهام از وحی، پیامبر از این توطئه آگاه شد و به دستور خدا، آماده هجرت گردید. ایشان على (ع) را در جریان نقشه قرار داد و از او خواست تا برای فریب دشمنان، در بستر او بخوابد. امام على (ع) بدون هیچ هراسی و با کمال افتخار این مسئولیت خطیر را پذیرفت.
پیامبر (ص) در حالی که آیات قرآن را زمزمه می‌کرد، از میان محاصره مشرکان گذشت و به سوی غار ثور حرکت کرد. صبح روز بعد، وقتی مهاجمان با شمشیرهای آخته به خانه ریختند، به جای پیامبر، على (ع) را در بستر یافتند که با آرامش برخاست و فرمود: «از پیامبر خبری ندارم.»
تقدیر الهی:
خداوند متعال در بزرگداشت این فداکاری عظیم، آیه ۲۰۷ سوره بقره را نازل کرد:
«و از میان مردم، کسی است که جان خود را در برابر خشنودی خدا می‌فروشد؛ و خدا نسبت به بندگان مهربان است.»
مفسران بزرگ شیعه و سنی اتفاق نظر دارند که این آیه در شأن والای امام على (ع) و در توصیف فداکاری او در «لیلة المبیت» نازل شده است.
این رویداد، تنها یک حیله جنگی نبود، بلکه آزمونی سخت برای سنجش ایمان و ایثار بود. على (ع) با آگاهی کامل از خطر مرگ، جان خود را فدای پیامبر و اسلام کرد و درس بی‌مانندی از ولایت‌پذیری و عشق به رسول خدا را برای همیشه در تاریخ به یادگار گذاشت.
