وضع محدودیت و قیودات روز افزون بر مراسم محرم در افغانستان

محرم الحرام یکی از ماه‌های قمری است که به دلیل شهادت حسین بن علی (ع) اهمیت آن نزد مسلمین به خصوص شیعیان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، در این ماه حسین بن علی به هدف اصلاح نظام سیاسی وقت که یزید بن معاویه زمامدار آن بود به سمت دارالاماره‌ای شهر کوفه حرکت کرد تا آنچه از اعمال و رفتار یزید و شیوه‌ای حکومت‌داری اش که در ضدیت کامل با دین مقدس اسلام است اصلاح و متکی به سیره‌ای رسول الله امور مسلمانان را اداره کند؛ اما یزید بدون توجه به شئونات اسلامی و رسم و رواج عربی، نه تنها که به هدایت و رهنمودهای امام حسین گوش نداد؛ بلکه در منطقه‌ای به نام کربلا راه را بر وی بست و گفت یا بیعت کن یا کشته می‌شوی، چنین زورگویی و هتاکی به مزاج امام حسین (ع) خوش نیامد و ایشان با شعار (هیهات من الذله) مسیر ایستادگی و مقاومت را برگزید، سر انجام در روز عاشورا نبردی در گرفت که منجر به شهادت 72 تن از یاران و اقارب امام حسین گردید و از آن زمان تا کنون برگزاری مراسم تجلیل از عاشورا و یادبود از رشادت‌های امام حسین (ع) در نقاط مختلف جهان در حال برگزاری است.

عاشورا در افغانستان به قدمت تاریخ این سرزمین سابقه دارد، مردم مسلمان افغانستان اعم از شیعه و سنی در روز عاشورا برای ادای احترام به امام حسین (ع) نذر و نذورات و تعزیه برگزار می‌کنند، در روز عاشورا هر فرقه و مذاهب اسلامی افغانستان مطابق به عقاید و باورهای شان عملکردهایی انجام می‌دهند، بیشتر اهل سنت در این روز غذای نذر توزیع می‌کنند و یا مراسم ختم قرآن شریف می‌گیرند، شیعیان نیز در این روز بزرگ نوحه خوانی و مرثیه سرائی می‌کنند، در دهه محرم و روز عاشورا شیعیان سراسر جهان اعم از شیعیان افغانستان، ده روز کامل این دهه را به تعزیه و سخنرانی می‌پردازند، آنان با بر افراشتن پرچم‌های عاشورایی، تعهد اش را با مکتب امام حسین (ع) تجدید نموده و در حسرت اینکه چرا مردم کوفه در روز عاشورا اطراف امام را خالی کردند و نواده پیامبر را بی یار و یاور در صحنه تنها گذاشتند تجدید پیمان می‌کنند، در واقع مصداق حکومت یزیدی و رفتار حسینی در اعصار مختلف تاریخ بشریت به وفور یافت می‌شود، پیام امام حسین (ع) به بشریت این بود که نباید به ظلم و زورگویی تن داد، وقتیکه می‌بینید حاکم جابر و ظالم بر بلاد اسلامی مقرر شده و شئونات دین مقدس اسلام را رعایت نمی‌کند و از جایگاه رسول الله گناهان و کارهای زشت را علنی مرتکب می‌شوند، در اینجا باید علیه او ایستاد، حتی او اگر قدرت و حاکمیت یزید را در اختیار داشته باشد و شخص مبارز و مجاهد هم به مثل امام حسین یکه و تنها در میدان باشد، بازهم باید علیه ظلم ایستاد و جامعه را از مفاسد یزیدیان زمان نجات بخشید. روح انقلابی که در حرکت امام حسین (ع) نهفته است بشریت را در اعصار مختلف علیه ظلم و ستم می‌شوراند و بنیان‌های ظلم را از بیخ و بن بر می‌چیند.

با توجه به اینکه حکومت افغانستان نیز یک حکومت اسلامی و در رأس آن عمدتا علمای دین هستند، وضع محدودیت بر عزاداران حسین در دهه محرم سئوال برانگیز است، این روزها ماموران حکومت در سطح شهر محتسبین و دستگاه تفتیش عقاید تشکیل داده و موترها و موتور سیکل‌هایی که با حمل پرچم عاشورایی عبور می‌کنند، آنان را مورد ضرب و شتم قرار داده و پرچم‌های عاشورایی را پائین می‌کشند، همینطور پرچم‌هایی که بر خانه‌ها و دوکان‌های مردم نصب است نیز با مزاحمت ماموران حکومتی پائین کشیده می‌شوند، با گذشت هرسال از عمر حاکمیت، مبارزه با فرهنگ عاشورایی و نحوه برگزاری آن به شدت تشدید می‌گردد و به عقاید میلیون‌ها انسان این سرزمین هتک حرمت می‌گردد، در واقع مطابق به پرنسیپ‌های انسانی و عنعنات افغانی هیچکسی حق ندارد به ارزش‌ها و عقاید دیگران تاخت و تاز نموده و به بهانه‌های مختلفی همچون تأمین امنیت و خرافات پنداشتن آن وارد مبارزه عملی علیه عقاید و ارزش های مردم گردند. حکومت عده‌ای معاش بگیر و اجیر از شیعیان افغانستان استخدام کرده و به آنان معاش و امتیازات می‌دهند تا هر گونه وضع محدودیت را از زبان آنان توجیه نمایند که این امر بر همگان آشکار است؛ بجای صرف بودجه در این زمینه بهتر است که برای رشد آگاهی و خرد مردم افغانستان سرمایه گزاری گردد تا فرزندان این سرزمین از گرداب جهل و بی سوادی رهایی یافته و برای آینده وطن مفید و موثر واقع گردند، این حرکت‌های ضد ارزشی که از جانب مقامات حکومت صورت می‌گیرد، در واقع بیدار ساختن رگ‌های بیزاری مردم از حاکمیت است که بجای فکر کردن در مورد آب و نان و آسایش و رفاه مردم عقاید و باورهای آنان را نشانه می‌گیرد که هیچ تأثیری به بهبودی اوضاع اقتصاد و معیشت مردم بجا نمی‌گذارد؛ بلکه خود زمینه هرج و مرج و بی نظمی را برای آینده‌ای این سرزمین تشدید می‌نماید؛ لذا انتظار این است که حاکمیت باید به عقاید و باورهای مردم احترام گذاشته و در عوض وضع محدودیت و کاشتن بذر نفرت، امنیت مردم را تأمین و زمینه‌های رشد اقتصادی را برای شهروندان فراهم نمایند، هر تغییری مثبت که در دسترخوان مردم ایجاد گردد به همان میزان به مقبولیت و مشروعیت حکومت می افزاید و هر آنچه قیودات که بر این مردم وضع گردد، بیشتر از آن فاصله‌ها ایجاد گردیده و روزی فرا میرسد که انباشت خشم مردم منفجر شده و برای حکومت ایجاد زحمت نمایند؛ لذا مدارا و تسهیل امور از وظایف حکومت است نه محدودیت و اعمال فشار.

یادداشت اختصاصی / خبرگزاری سریع