فریاد در سکوت؛ پناهجویان افغان در اندونزیا خواهان پایان رنج و بی‌سرنوشتی شدند
هم‌زمان با سفر نخست‌وزیر استرالیا به اندونزیا، صدها مهاجر افغان به‌دلیل بلاتکلیفی پرونده‌های پناهندگی‌شان در شهرهای مختلف این کشور دست به تظاهرات مسالمت‌آمیز زدند
به گزارش خبرگزاری سریع؛ یکی از مخاطبین ما از جاکارتا به بخش صدای شهروند خبر داده است که در روز ۱۴ می ۲۰۲۵، هم‌زمان با سفر رسمی نخست‌وزیر استرالیا، انتونی آلبانیزی، به اندونزی، صدها پناهجوی افغانستانی در شهرهای مختلف این کشور از جمله جاکارتا، مدان و ماکاسار با برگزاری تظاهراتی هماهنگ خواستار اقدام فوری جامعه جهانی برای نجات جان و زندگی‌شان شدند.
این تجمعات در حالی برگزار شد که سال‌ها انتظار، بلاتکلیفی و فقدان هرگونه حمایت مؤثر، زندگی بیش از ۱۳٬۰۰۰ پناهجوی تحت حمایت UNHCR در این کشور را در سایه ناامیدی فرو برده است. بسیاری از آنان بیش از یک دهه را بدون حق کار، تحصیل یا اقامت قانونی سپری کرده‌اند.
محمد یاسین نظری؛ فریادی که با خون نوشته شد
این شهروند می‌گوید، یکی از تلخ‌ترین لحظات این بحران، خودکشی محمد یاسین نظری، یک مهاجر جوان افغان، در اگوست ۲۰۲۴ بود که مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) در جاکارتا اتفاق افتاد.
او در اعتراض به بلاتکلیفی و بی‌توجهی سازمان، با بریدن رگ‌های دست مقابل دروازه UNHCR زندگی‌اش را پایان داد. این حادثه که بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌هایی جهانی داشت، بار دیگر عمق بحران انسانی پناهجویان را آشکار کرد.
آمار نگران‌کننده؛ جان‌هایی که خاموش می‌شوند
طبق گزارش‌های نهادهای حقوق بشری و نماینده های مهاجرین در این کشور ، از سال ۲۰۱۵ تا کنون دست‌کم هجده پناهجو، عمدتاً افغان، در اندونزیا به دلیل خودکشی یا فقدان خدمات درمانی مناسب جان خود را از دست داده‌اند. این آمار نشان‌دهنده فاجعه‌ای خاموش است که قربانیان آن اغلب صدای خود را به گوش جهان نمی‌رسانند.
مطالبات پناهجویان؛ زندگی با کرامت، نه انتظار بی‌پایان
طبق گفته‌های این شهروند ساکن جاکارتا، تظاهرکنندگان با سر دادن شعارهایی چون «پروسیس پروسیس» و «جستیس جستیس» خواستار عدالت و پایان فوری بلاتکلیفی، تسریع روند اسکان مجدد و پاسخ‌گویی دولت استرالیا و UNHCR شدند.
