چرا اکتشاف فضا نباید تنها به دست چند کشور قدرتمند سپرده شود؟

صنعت فضایی از ۶۳۰ میلیارد دالر در سال ۲۰۲۳ به ۱.۸ تریلیون دالر تا سال ۲۰۳۵ افزایش داشته است. با این حال، اگرچه تعداد کشورهای دارای برنامه‌های فضایی در حال افزایش است (هم‌اکنون ۷۷ آژانس فضایی در سراسر جهان وجود دارد)، بسیاری از بازیگران از این عرصه کنار گذاشته شده‌اند.

به‌ویژه، کشورهای کم‌درآمد و با درآمد متوسط (LMICs)، ملت‌ها و جوامع بومی، و دولت‌های کوچک، اغلب در بحث‌های مربوط به فعالیت‌های فضایی غایب هستند. نگرانی‌های آن‌ها دربارهٔ نحوهٔ فعالیت انسان در فضا، پیامدهای زیست‌محیطی، حقوق بومیان، دیدگاه‌های متنوع کیهان‌شناسی، و درخواست‌هایشان برای مشارکت سیاسی و علمی، معمولاً نادیده گرفته می‌شود.

اعتراضات کشورهای کم‌درآمد و جوامع بومی، مانند آنچه در فرانسه و سوئد رخ داده، اغلب گسترش فعالیت‌های فضایی را نوعی استعمار نوین و بهره‌کشی زیست‌محیطی می‌دانند. در مقابل، سیاستمداران و تاجران فناوری، اکتشاف و بهره‌برداری از فضا را گام بعدی منطقی در پیشرفت بشریت تصویر می‌کنند و حتی از زبان و نمادهای استعماری، مانند پرچم‌کشی، برای توصیف سفرهای فضایی استفاده می‌کنند.

ایجاد یک برنامهٔ فضایی عادلانه و فراگیر که دیدگاه‌های متنوع جهانی را در نظر بگیرد، چالش‌های بزرگی دارد. برخی از گروه‌های بومی و فعالان، مانند کریستوفر باسالدو (بنیان‌گذار شبکهٔ عدالت زیست‌محیطی جنوب تگزاس در براونزویل)، معتقدند این هدف در صنعتی که چنین عمیق در سرمایه‌داری و استعمار ریشه دارد، غیرممکن است. با این حال، بسیاری بر این باورند که اکتشاف فضا باید فراتر از انگیزه‌های سودمحور و اهداف علمی محدود حرکت کند.