۷ اکتبر؛ روزی که اشغال شکست خورد
بیست‌وسه سال پیش، در هفتم اکتبر سال ۲۰۰۱، آرامش آسمان افغانستان با صدای غرش جنگنده‌های امریکایی شکسته شد. واشنگتن با شعار مبارزه با تروریسم، لشکری تا بن دندان مسلح از سربازان و تجهیزات نظامی را به سرزمین ما گسیل داشت تا به زعم خویش امنیت و دموکراسی را به ارمغان آورد؛ اما آنچه آمد، خونریزی، ویرانی و بی‌خانمانی بود. طی دو دهه حضور، هزاران هموطن ما از کودک و جوان تا پیر، قربانی بمباران‌ها و عملیات‌های شبانه شدند. امریکا وعده آبادانی افغانستان را داده بود، اما نتیجه چیزی جز کشوری فرسوده، جامعه‌ای درهم‌شکسته و میلیون‌ها آواره نبود. هنوز هم شاهراه‌های اصلی افغانستان، یادآور عبور و مرور تانک‌های امریکایی و کاروان‌های لجستیکی هستند که روزانه برای سرکوب مردم افغانستان صف می‌بستند و با هزینه‌های گزاف از این ولایت به آن ولایت در حرکت بودند.
بیست سال بعد، در اگوست ۲۰۲۱، همان قدرتی که روزی با غرور قدم به افغانستان گذاشته بود، با شرمساری و آشفتگی، ناگزیر از میدان‌هوایی کابل گریخت. تصاویر سربازان امریکایی که شتابزده سوار هواپیما می‌شدند، صحنه‌های سقوط سایگون در ویتنام را تداعی می‌کرد. شکست امریکا در افغانستان، تنها شکست در یک جنگ نبود، بلکه فروپاشی این باور بود که خود را ابرقدرتی بی‌رقیب می‌پنداشت. افغانستان یک بار دیگر گورستان امپراتوری‌ها شد و ثابت کرد که هیچ اشغالگری، هرچند مجهز، نمی‌تواند بر اراده این ملت امپراتورشکن چیره شود.
اما روزگار چرخید و تاریخ، در همان روز، در گوشه‌ای دیگر از جهان ورق خورد. هفتم اکتبر ۲۰۲۳، درست بیست‌ودو سال پس از آغاز اشغال افغانستان، غزه شاهد رویدادی بود که نظم خاورمیانه را به لرزه درآورد. مقاومت اسلامی حماس، در پاسخ به دهه‌ها اشغال، محاصره و ستم، عملیات طوفان الاقصی را آغاز کرد؛ عملیاتی که تمام مرزهای امنیتی اسرائیل را درنوردید و هیبت ارتشی را درهم شکست که خود را شکست‌ناپذیر می‌پنداشت. در عرض چند ساعت، جهان دید که چگونه جوانان فلسطینی با اراده و ایمان، ببر کاغذی به نام رژیم اسرائیل را به زانو درآوردند و مانند جنگجویان دلیر تا قلب سرزمین‌های اشغالی پیشروی کردند و هیبت این رژیم پوشالی را به خاک مذلت نشاندند.
در آن روز، همان‌گونه که امریکا در افغانستان طعم شکست را چشید، اسرائیل نیز در غزه در برابر دلاوران مجاهد حماس زانو زد. این دو رویداد در دو کشور متفاوت، اما با پیامی واحد، نشان داد که دوران زورگویی، سلطه و اشغال به سر آمده است. همان‌طور که واشنگتن در افغانستان شکست خورد، تل‌آویو نیز در کوچه‌پس‌کوچه‌های غزه گرفتار شده و برای پیشنهاد آتش‌بس و صلح، چشم‌به‌دهان متحدانش دوخته است.
ماهیت هر دو اشغالگر یکی است، هرچند چهره‌شان متفاوت باشد. امریکا با شعار آزادی و دموکراسی آمد، اما برای به بند کشیدن مردم افغانستان، زندان بگرام را ساخت و هزاران افغان را بدون محاکمه در سیاهچال‌های این پایگاه عظیم نگه داشت. اسرائیل با ادعای دفاع از خود، خانه‌های مردم بی‌گناه غزه را ویران می‌کند و کودکان را در آغوش مادرانشان به شهادت می‌رساند. هر دو به گمان خود از زبان قانون سخن می‌گویند، اما عملشان قانون جنگل است و حتی فراتر از آن. هر دو وعده صلح می‌دهند، اما تنها برای آنکه نفسی تازه کنند، و نتیجه صلح‌خواهی‌شان جز خون و خاکستر چیزی نیست.
امروز، امریکا پس از آن شکست سهمگین، دیگر توان بازگشت به بگرام را ندارد. سخنان پراکنده مقامات امریکایی درباره بازپس‌گیری بگرام چیزی جز ادعاهای پوچ نیست. این کشور با غرور و ادعا سخن می‌گوید، اما در مواجهه با فشار، صحنه را ترک می‌کند. همان‌گونه که اسرائیل، با تمام تهدیدها برای نابودی کامل حماس، در واقع در جستجوی راه فرار از بن‌بستی است که خود ساخته است. این دو ببر کاغذی، همانند دو بیمار بر بستر تاریخ، با اکسیژن دروغ و تبلیغات رسانه‌های اجارۀ خود زنده‌اند.
اما ملت‌ها، برخلاف آنان، زنده و بیدارند. از افغانستان تا فلسطین، از کابل تا غزه، روح مقاومت جاری است. در افغانستان، مردم با دستان خالی در برابر ابرقدرتی جهانی ایستادند و پیروز شدند. در غزه، با دستان خالی اما با ایمان و اراده، در برابر بمب‌های فسفری و تانک‌های زرهپوش مقاومت می‌کنند. فاصله میان کوه‌های هندوکش تا دیوارهای مسجدالاقصی زیاد است، اما درد و ایمان مشترک در هر دو سرزمین یکی است.
۷ اکتبر، اکنون تنها یک تاریخ نیست؛ نشانه‌ای است از پایان دوران اشغالگری. روزی است که ملت‌ها به خود آمدند و دریافتند که آزادی را هیچ قدرتی به عنوان هدیه اعطا نمی‌کند، بلکه باید آن را با خون و پایداری به دست آورد. افغانستان نشان داد که اشغالگر هرگز ماندگار نیست و فلسطین ثابت کرد که مقاومت هرگز نمی‌میرد. امریکا در خاک ما شکست خورد، اسرائیل در غزه می‌لغزد و جهان در حال دگرگونی است. مردم دیگر در بند دروغ رسانه‌ها نیستند؛ حقیقت از میان دود و خاکستر سر برآورده و فریاد می‌زند که دوران قدرت‌های اشغالگر به پایان رسیده است. ۷ اکتبر، روزی است که اشغال شکست خورد و مقاومت پیروز شد؛ روزی که تاریخ، از کابل تا غزه، یکصدا گفت: «ملت‌ها هرگز تسلیم نمی‌شوند.»
یادداشت اختصاصی / خبرگزاری سریع
