آن فریادی که عرش را لرزاند، اما کسی در فرش به آن گوش نسپرد!

امروز که از کنار یک مکتب می‌گذشتم، صدایی ژرف از میان دیوارهای خاموش به من چنین گفت: “از امتحان من می‌ترسیدی! حالا بگو! امتحان زندگی چطور پیش می‌رود؟”
این فریاد، صدای نسل فراموش‌شده — دختران افغان — بود؛ نسلی که دیگر نه دستی به قلم دارد، نه چشمی به تخته، نه عشقی به کتاب و نه امیدی به فردا.

تاریخ معاصر افغانستان همواره با دردها همراه بوده است، اما محروم‌ ساختن دختران از تحصیل در دوران حاکمیت امارت اسلامی، برخوردی است با سرنوشت یک ملت که تاریخ آن را سال‌ها محکوم خواهد کرد. این، خیانتی آشکار به تمام ارزش‌های انسانی، به رحمت شریعت، و به وجدان بشری است.

تحصیل، حق زن است نه صدقه

اسلام دینی‌ست که با فرمان “اقْرَأْ” (بخوان) آغاز شد، اما امروز به نام همین دین، درهای دانش به روی نیمی از نفوس جامعه بسته شده است. جهان از فقه حضرت عایشه (رض) شگفت‌زده است، اما عایشه‌های امروزی از مکتب رانده شده‌اند. این تضاد نه مشکل دین است، نه شریعت، بلکه ناشی از جهل و ظلم حاکمانی‌ست که دین را برای منافع سیاسی خود گروگان گرفته‌اند.

کانکور بدون دختران — رقابت یا تبعیض؟

امتحان ملی کانکور، دری بود که سفر دختر افغان از خانه به جامعه، از ایمان به استقلال آغاز می‌شد. اما امروز همین در نیز به روی‌شان بسته شد. کانکوری که بدون دختران برگزار می‌شود، فقط حذف یک آزمون نیست، بلکه مراسم خاک‌سپاری فرصت‌های یک نسل کامل است.

چرا باید یک دختر جوان رشته دلخواه خود را دنبال نتواند؟ چرا نباید یک مادر، داکتر، انجنیر، معلمه یا قاضی آینده شود؟ این نه‌تنها نقض حقوق بشر است، بلکه دشمنی آشکار با پیشرفت جامعه است.

تحصیل یک دختر، بیداری نسل‌هاست

وقتی یک دختر آموزش می‌بیند، این تنها رشد فردی نیست، بلکه آینده خانواده، جامعه و ملت روشن می‌شود. محروم‌ساختن زنان از تحصیل، یعنی فلج‌ساختن نیمی از ملت.
یکی از حکما می‌گوید:
“If you educate a man, you educate an individual. If you educate a woman, you educate a nation.”

اما امروز ما این زن ملت‌ساز را به چاه جهل می‌افکنیم. سیاست نظام حاکم، نه تنها در برابر زنان، بلکه در برابر تمام کشور یک فاجعه عظیم است.

مسؤول فریادهای خاموش کیست؟

وقتی جامعه جهانی خاموش است، کشورهای اسلامی بی‌تفاوت‌اند و در داخل کشور کسی ظلم را محکوم نمی‌کند — این یک شراکت خاموش است. فریاد زنان افغان به عرش رسیده، اما گوش‌های حاکمان زمین ناشنوا مانده‌اند.

سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر، سازمان همکاری اسلامی، بخش زنان سازمان ملل — چرا خاموش‌اند؟ این مجازات عمومی علیه آموزش زنان، چگونه مشروع شمرده شده است؟

نتیجه — این امتحان شما نیست، امتحان نظام است!

آن دختری که امروز از مکتب رانده شده، فردا به سندی علیه نظام امروز در صفحات تاریخ تبدیل خواهد شد.
آن فریادی که امروز از دیوارها برخاست، فردا به صدای تاریخ مظلومان بدل خواهد شد:
“از امتحان من می‌ترسیدی، حالا از محکمه خدا، تاریخ و انسانیت بگذری!”

این، قصه زنده خواهران افغان است — فریاد است، سند است؛ و این سند، اگر امروز نه، فردا حتماً در محکمه عدالت شنیده خواهد شد.

نویسنده: ببرک سائل