هشتم مارچ روز مبارزه زنان برای تامین حق و عدالت

هدف از بزرگداشت این روز توجه به تمام مسائلی که زنان با آن مواجه اند، از جمله مسائل حقوقی، نا برابری های کاری، مسائل اجتماعی و سیاسی، مسائل خانوادگی، جنسیتی و نابرابری آموزشی.

هم‌چنان روز جهانی زن فرصتی برای تقدیر از فعالیت های سیاسی، اجتماعی، هنری، آموزشی زنان می‌باشد، که همه‌ ساله در تمام جهان از آن تجلیل به عمل می‌آید.

این روز جهانی در افغانستان در حالی فرا رسیده که زنان در کشور با نابرابر و محدودیت های زیادی مواجه اند و از ابتدایی ترین حقوق خود هم محروم می‌باشند.

صنم احدی که پس از تغیر نظام مانند هزارن دختر دیگر از رفتن به دانشگاه و ادامه تحصیل باز مانده آرزوی رفتن دوباره به دانش‌گاه و ادامه درس هایش را دارد.

احدی در گفتگو با خبرگزاری سریع می‌گوید سه سال که در بی‌ سرنوشتی گذشت اما آرزو دارد که سال آینده خودش و هزارن دختر دیگر که محروم از درس و تحصیل هستند بتوانند به درس های خود برسند.

وی افزود: ” ۸مارچ در حالی فرا رسيده که نیم‌پیکر جامعه در بی سر نوشتی به سرمی‌برد و من از حکومت سرپرست درخواست دارم تا این محدودیت را از بین ببرد و اجازه دهد تا دختران و زنان هم در ساختن کشور سهیم باشند.”

در همین حال خاطره راسخ یک‌تن از فعالین حقوق بشر می‌گوید: ” جهان در حالی از روز زن تجلیل به عمل می‌آورد که زنان افغانستان سخت‌ترین روز های زندگی خویش را سپری می‌کنند، در زمان جمهوریت زنان به شکل آزادانه به درس و وظیفه خود می‌رفتند، اما در حال حاضر زنان از کو‌چک ترین حقوق شان محروم اند و نمی‌توانند، به کار و درس خود ادامه دهند، امیدوارم که جامعه‌جهانی، سازمان‌ملل، نهادهای حقوق ‌بشری اقدام عملی در این خصوص انجام دهند.”

شبانه نهضت ملیار نویسنده، شاعر و خبرنگار؛ می‌گوید: زنان نیمی از پیکر جامعه هستند و طبیعی است که در مسیر پیشرفت و توسعه‌ای جامعه نقش بسزایی را ایفا می‌کنند.
وی خاطر نشان ساخت که در این روز، باید یادآور شویم که “برای دستیابی به برابری، عدالت و حقوق انسانی زنان، راهی طولانی در پیش است. زنان در طول تاریخ با مبارزات خود در برابر نابرابری‌ها و ایستاده‌اند و صدای خود را بلند کرده‌اند. این روز فرصتی است برای قدردانی از فداکاری‌ها و دستاوردهای زنان در سرتاسر جهان، و همچنین یادآوری به ما که همچنان باید برای تحقق عدالت در کنار یکدیگر ایستاده و تلاش کنیم.”

خانم ملیار افزود: “در این روز می‌خواهم که دوباره دروازه‌های مکاتب باز شود و خواهران ما به درس خود ادامه دهند و آرزو دارم چالش های که زنان افغانستان با آن رو برو هستند از بین رفته و دوباره بتوانند برای ترقی و پیشرفت تلاش کنند.!”

فرح محمدی پاینده، یکی دیگر از شهروندان در آستانه‌ی فرا رسیدن ۸مارچ چنین می‌گوید: در حالی که در بسیاری از کشورها ۸مارچ فرصتی برای جشن گرفتن دستاوردهای زنان است، در افغانستان به دلیل محدودیت‌های گسترده‌ای که بر زنان تحمیل شده بیش‌تر به یادآوری دردی که زنان با آن مواجه‌اند شباهت دارد.

او ادامه داد: “ام‌روز در کشوری زندگی می‌کنیم که زنان از تحصیل کار آزادی‌های اجتماعی و حتی ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم شده‌اند.”
وی با تاکید خاطر نشان ساخت که، تجلیل از ۸ مارچ چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ آیا این روز تنها یک یادآوری تلخ از آن چیزی نیست که زنان افغانستان از دست داده‌اند؟
آیا این یک فریاد خاموش نیست برای عدالت برای حق زندگی برای حق نفس کشیدن بدون ترس؟

وی هم‌چنان افزود که، با این حال همین که “زنان افغانستان چه در داخل کشور چه در تبعید هنوز درباره ۸ مارچ صحبت می‌کنند هنوز صدای خود را بلند می‌کنند، نشان می‌دهد که این روز برای آن‌ها تنها یک تاریخ در تقویم نیست بلکه سمبولی از مقاومت امید و ادامه‌ی مبارزه برای حقوقی است که نباید فراموش شود.”

۸ مارچ فرصتی است برای گرامی داشت از مبارزان زنان شجاع و مبارز جهان که برای حقوق شان جنگیده اند، در این روز با وجود همه‌ی محدویت های موجود، زنان و دختران کشور در هر کوشه و کنار کوشیده اند تا صدای خود را برای رفع محدویت‌ها از هر گوشه و کنار بلند کنند تا بتوانند برای تغیری در وضع هم‌سنگران شان سهیم بوده و به نحوی مبارزه و صدای خود را بلند نمایند.