تکریم نیمه شعبان و ایمان به غیب

یکی از کارکردها و آثار تکریم و تعظیم اعیادی چون نیمه شعبان، تاکید مومنان به مساله غیب است. آیات نخست سوره بقره بیان می کند که قرآن هدایت برای متقین است. متقین کسانی هستند که از پلشتی ها به دور هستند و بر فطرت پاک الهی هم چنان باقی مانده اند ولی آنان این استعداد و ظرفیت را دارا می باشند که در مسیر هدایت قرآن و آموزه های وحیانی قرار گیرند و بتوانند در مسیر صراط مستقیم وحی الهی گام بردارند. از این رو در این آیات بیان می شود که آنان می توانند به اموری چون غیب ایمان آورند. این ظرفیتی است که در نهاد متقین به طور فطری نهفته است.

یکی از مسایل غیب و بلکه مهم ترین مساله غیبی افزون بر قیامت و رجعت و مانند آن، غیبت امام زمان(عج) است که در روایات نبوی و علوی و دیگر معصومان(ع) مطرح شده است. کسی که به بزرگداشت و تعظیم شعائر نیمه شعبانی می پردازد در حقیقت باور خویش را به غیبت امام زمان(عج) به شکل علنی و عینی بازگو می کند.

در آیات قرآنی برای صراط مستقیم، نشانه هایی بیان شده است که یکی از مهم ترین آن ها، پیروی از راه پیامبر در میدان عمل و حضوراست: (انعام آیه ۱۵۳)

کسی که بخواهد در عمل نشان دهد که در مسیر صراط مستقیم گام برمی دارد می بایست از عمل پیامبر(ص) پیروی کند وگرنه در راه وی بودن لقلقه زبانی بیش نیست. کسی که ایمان به غیب امام زمانی دارد و بر این باور است که آن حضرت(عج) زاده شده است و در جهان موجود است و در پرده غیبت است می بایست در عمل نشان دهد که بر چنین باوری استوار است.

تکریم نیمه شعبان، همان تکریم رسول الله است

بزرگداشت نیمه شعبان در حقیقت عمل و نشان دادن ایمان واقعی به آموزه های وحیانی و نبوی درباره وجود و ظهور امام زمان و ایجاد حکومت جهانی عدالت محور اوست.

برخی در نحوه و چگونگی بزرگداشت نیمه شعبان تشکیک می کنند که چرا درباره آن حضرت(ع) این گونه تجلیل می شود که در حق پیامبر(ص) و یا دیگران معصومان(ع) نمی شود؟

در پاسخ باید گفت که اولا تکریم آن حضرت(عج) عین تکریم و تعظیم رسول خداوند(ص) است. پرسش این است که اگر خداوند فرشتگان را به سجده بر آدم امر و فرمان داده است می توان به دلیل این که سجده جز بر خدا جایز نیست از آن تمرد کرد و سرباز زد و گفت که اهل توحید می بایست جز بر خدا بر کسی سجده نکند؟

اگر سجده بر آدم جایز نباشد به حکم توحید بنابراین می بایست گفت که ابلیس از فرشتگان موحدتر بوده است و می بایست ابلیس را جایزه بزرگ بر کارش داد در حالی که خداوند او را به کفر متهم می کند که از دیر باز بر آن بوده و اکنون آن را ظاهر نموده است؛ زیرا سجده بر آدم در حقیقت سجده بر خدای یگانه و پذیرش حکم ولایی اوست.

در این جا تکریم از امام غایبی که از چشم ها نهان است در حقیقت اعلان این مطلب است که ما بر چیزی که ندیده ایم به سبب بیان پیامبر(ص) بدان باور داشته و در عمل آن را نشان می دهیم.

دوم این که هر جایی که انسان گرفتار تشکیک و تردید شده است می بایست بر آن تاکید شود تا تردیدها از میان برود. در جایی که حتی برخی از به ظاهر شیعیان در به دنیا آمدن او تشکیک می کنند و یا برخی از مسلمانان این مساله را باور ندارند تکریم و تعظیم و برپایی جشن های بزرگ و پرزرق و برق برای اعلان جهانی تولد وی و برگزاری جشن میلادش می تواند بر ایمان ما و دیگران بیافزاید.

به هر حال می بایست بر تکریم و تعظیم این روز بیش از پیش تلاش کرد و آن را به جشن میلادی جهانی تبدیل نمود و هر کوی و برزنی را آذین بست و به یاد او یاد کرد نشانه ای بزرگ از خدا را در دل ها زنده نمود. این جشن ها در حقیقت یاد کرد آیه عظیم خداوندی و بقیه الله فی الارضین است.