روز جهانی کودک و کودکان فراموش شده در افغانستان
بیست نوامبر تحت عنوان روز جهانی کودک نام‌گذاری شده است، توجه و رسیدگی به اوضاع کودکان فقیر و درمانده از علت‌های نام‌گذاری آن می‌باشد، توجه به آسایش و سلامتی کودکان در جهان از الزامات چنین روز می‌باشد؛ اما کودکان افغانستان بیشتر از سایر کشورها بدون توجه به کوچک‌ترین حق و حقوق شأن در بحرانی‌ترین وضعیت زندگی می‌کنند .
کودکان افرادی بی دفاع و آسیب‌پذیر اند که از سالیان سال در افغانستان قربانی انواع خشونت، جنگ، سوء استفاده، استثمار، تبعیض، بی‌توجهی و آفات های طبیعی گردیده اند. عوامل یاد شده باعث بروز مشکلاتی همچون سوی تغذیه، فقر و گرسنگی و پولیو در کیفیت زندگی کودکان افغان گردیده است.
ابراهیم، کودکی معلولی که سال‌هاست با کمبودی و ناتوانی زندگی می‌کند مادر ابراهیم در گفتگو با خبرگزاری سریع می‌گوید« ابراهیم دوازده سال پیش هنگام تولد به دلیل زایمان نادرست و امکانات کم دچار این معلولیت شده است، ما در اوایل نفهمیدیم که پسر ما دچار مشکل است اما زمانی که یک ساله شده بود فهمیدیم ابراهیم نمی‌تواند حرف بزند، توان حرکت دست وپای خود را نیز ندارد؛ به داکتران زیادی مراجعه کردیم آنها تشخیص کردند که ابراهیم معلول مادرزادی نبوده و در جریان تولد کوتاهی صورت گرفته است و تداوی آن در داخل افغانستان صد‌فیصد امکان ندارد باید پاکستان ببرید».
وی می‌افزاید که به دلیل فقر و نداشتن هزینه تداوی نه توانسته اند او را برای درمان به خارج از کشور ببرند. این مادر می‌گوید دوازده سال است که ابراهیم با معلولیت سپری می‌کند که باعث دل‌شکستگی و حسرت خانواده گردیده است.
مادر ابراهیم می‌افزادید که او هر روز پسرش را یک الی دو ساعت برای تبدیل هوا با کمک ولچر بیرون می‌برد اما او هیچ وقت لب‌خند نمی‌زند و خوشحال نیست چون با دیدن بازی و ساعت‌تیری اطفال دیگر او غمگین شده و گریه می‌کند.
مادر ابراهیم با چشمان اشک‌بار می‌گوید « پسرم اگر سالم می‌بود امسال باید صنف ششم مکتب می‌بود و درس می‌خواند اما او حتا نمی‌تواند خودش نان بخورد و این مرا بسیار عذاب می‌دهد»
وی هم‌چنان می‌گوید که روز کودک برای‌شأن معنایی ندارد در حالی‌که پسرش در پیش چشمان‌اش هر روز با معلولیت و ناتوانی بزرگ می‌شود و بخاطر فقر و بیچاره‌گی کاری برایش نمی‌تواند.
این‌درحالی‌ست که صدها کودک دیگر نیز مانند آبراهیم با معلولیت و ناتوانی بزرگ می‌شود و به دلیل فقر،گرسنگی و بی‌توجهی اندک کاری برای بهبود و درمان آنها انجام نمی‌شود.
