سعودی مسلخ گاه انسانیت

خبرگزاری سریع، کابل: عربستان سعودی کشوری است که در میان کشورهای اسلامی مدعی « ام القری» است و از آنجایی که پیامبر گرامی اسلام از این کشور مبعوث شده است و بیت الله شریف نیز در آن موقعیت دارد، از جایگاه ویژه‌ی در میان کشورهای اسلامی برخوردار است. با این حال، این کشور همواره به افراطی گری و حاکمیت خانواده خاص آل سعود بر این سرزمین متهم است. خاندان آل سعود با استفاده از جایگاه معنوی سرزمین عربستان، همواره در پی تحکیم حاکمیت خود بوده اند و به هر ابزار ممکن دست زده است تا بتواند قدرت خاندان آل سعود را در این کشور روی پا نگهدارد.

حدود دو سال است که حاکمان آل سعود به دلیل آنچه لغو افراط گرایی گفته می شد، خارج از محدوده بیت الله الحرام، آزادی مطلق بی حجابی را اعلان کردند، فعال کردن شراب خانه و قمار خانه ها یکی دیگر از دستاوردهای خاندان آل سعود بود که به گفته‌ی خود شان در راستای لغو افراط گرایی گام برداشته اند؛ البته چنانچه به یاد داریم، دستور آزادی های غربی در سرزمین وحی، با دستور مستقیم آمریکا در اواخر ریاست جمهوری دونالد ترامپ صورت گرفت و با توجه به اینکه در جهان اسلام واکنش‌های فراوانی در پی داشت؛ اما حاکمان آل سعود آن را اجرا کردند.

جالب اینجاست که این کشور در قسمت تطبیق آزادی های غربی، محدودیتی به خود وضع نکرده است؛ و به قول سردمداران شان که افراط زدایی نموده اند؛ اما در قسمت جان انسان‌ها و شهروندان دیگر اندیش عربستان هیچگونه بازنگری و افراطی زدایی نکرده است؛ اگر افراطیت تنها در محدوده حجاب و رفع حجاب تعریف شود که هیچ جایگاهی در آموزه‌های اسلامی ندارد جفایی است در حق دین و آموزه های ناب آن، اما در محدوده حفظ جان انسان ها هیچ تجددی در قاموس شان صورت نگرفته است. اعدام 81 تن به جرایم فعالیت های ضد نظام این کشور، امری است که در بیشترین مکاتب سیاسی و ایدئولوژیک جهان قابل پذیرش نیست، این افراد عموما اشخاصی بودند که از علمای مسلمان بوده اند و هر آنچه که مغایر روح اسلام در عربستان جریان داشت توسط همین اشخاص اعدام شده به باد انتقاد گرفته می شد؛ اما ظرفیت خاندان آل سعود در حدی است که مخالفان سیاسی شان را نمیتوانند با نیروی منطق و بحث قانع سازند و تمام تار و پود شان توسط فعالیت چند تا مخالف سیاسی به هم میریزد و راهی جز حذف فیزیکی آنان نمی تواند بیاندیشد.

سردمداران آل سعود به جای اینکه در صدد رضایت آمریکا قدم بر میدارند و تداوم حاکمیت پوشالی شان را با اعدام های وحشتناک تأمین می‌کنند، بهتر است که سیاست نظامی سیاسی شان را مردمی سازند و از انحصار یک خاندان خاص رهایی بخشیده و مردم این سرزمین را نیز در حکومت جایگاه قائل شوند. صدای مردم را با تأمین عدالت اجتماعی خاموش سازند نه با شمشیر بران تحجر، تجارب تاریخی کشورها ثابت ساخته است که هیچ کشور و نظام سیاسی نمی تواند بر بنای خون استوار باشد و تنها راه حل که در جهت بقای نظام ها وجود دارد ایجا فضای باز برای عموم مردم سرزمین یک کشور است.